παράνομος

Ancient Greek

Etymology

From παρά (pará, “beyond”) + νόμος (nómos, “law”)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.rá.no.mos/ → /paˈra.no.mos/ → /paˈra.no.mos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.rá.no.mos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /paˈra.no.mos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /paˈra.no.mos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /paˈra.no.mos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /paˈra.no.mos/

Adjective

πᾰρᾰ́νομος • (paránomos) m or f (neuter πᾰρᾰ́νομον); second declension

1. acting contrary to law and custom, lawless, violent
   • 405 BCE, Euripides, The Bacchae 997
2. (of things) contrary to law, unlawful, illegal
   • 460 BCE – 395 BCE, Thucydides, History of the Peloponnesian War 2.17
   1. (Attic law, substantive) an illegal or unconstitutional measure
      • 384 BCE – 322 BCE, Demosthenes, 573.19,22

Inflection

Second declension of πᾰρᾰ́νομος; πᾰρᾰ́νομον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		πᾰρᾰ́νομος paránomos	πᾰρᾰ́νομον paránomon		πᾰρᾰνόμω paranómō	πᾰρᾰνόμω paranómō		πᾰρᾰ́νομοι paránomoi	πᾰρᾰ́νομᾰ paránoma
Genitive		πᾰρᾰνόμου paranómou	πᾰρᾰνόμου paranómou		πᾰρᾰνόμοιν paranómoin	πᾰρᾰνόμοιν paranómoin		πᾰρᾰνόμων paranómōn	πᾰρᾰνόμων paranómōn
Dative		πᾰρᾰνόμῳ paranómōi	πᾰρᾰνόμῳ paranómōi		πᾰρᾰνόμοιν paranómoin	πᾰρᾰνόμοιν paranómoin		πᾰρᾰνόμοις paranómois	πᾰρᾰνόμοις paranómois
Accusative		πᾰρᾰ́νομον paránomon	πᾰρᾰ́νομον paránomon		πᾰρᾰνόμω paranómō	πᾰρᾰνόμω paranómō		πᾰρᾰνόμους paranómous	πᾰρᾰ́νομᾰ paránoma
Vocative		πᾰρᾰ́νομε paránome	πᾰρᾰ́νομον paránomon		πᾰρᾰνόμω paranómō	πᾰρᾰνόμω paranómō		πᾰρᾰ́νομοι paránomoi	πᾰρᾰ́νομᾰ paránoma
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		πᾰρᾰνόμως paranómōs			πᾰρᾰνομώτερος paranomṓteros			πᾰρᾰνομώτᾰτος paranomṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Greek: παράνομος (paránomos)

Further reading

• “παράνομος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “παράνομος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• παράνομος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • criminal idem, page 184.
  • evil idem, page 286.
  • felonious idem, page 315.
  • guilty idem, page 379.
  • illegal idem, page 416.
  • iniquitous idem, page 441.
  • irregular idem, page 459.
  • lawless idem, page 480.
  • unconstitutional idem, page 911.
  • unlawful idem, page 924.
  • unrighteous idem, page 930.
  • unwarrantable idem, page 936.
  • wicked idem, page 978.
  • wrong idem, page 994.
  • wrongful idem, page 994.

---

Greek

Etymology

From Ancient Greek παράνομος (paránomos, “against the law”).

Adjective

παράνομος • (paránomos) m (feminine παράνομη, neuter παράνομο)

1. illegal, underground

Declension

Declension of παράνομος

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	παράνομος •	παράνομη •	παράνομο •	παράνομοι •	παράνομες •	παράνομα •
genitive	παράνομου •	παράνομης •	παράνομου •	παράνομων •	παράνομων •	παράνομων •
accusative	παράνομο •	παράνομη •	παράνομο •	παράνομους •	παράνομες •	παράνομα •
vocative	παράνομε •	παράνομη •	παράνομο •	παράνομοι •	παράνομες •	παράνομα •
derivations	Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο παράνομος, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο παράνομος, etc.)

Antonyms

• νόμιμος (nómimos)

Noun

παράνομος • (paránomos) m (plural παράνομοι)

1. outlaw, a person denied legal rights.

Declension

Declension of παράνομος

	singular	plural
nominative	παράνομος •	παράνομοι •
genitive	παρανόμου •	παρανόμων •
accusative	παράνομο •	παρανόμους •
vocative	παράνομε •	παράνομοι •