συγκρουόμενος

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /syŋ.kruː.ó.me.nos/ → /syŋ.ɡruˈo.me.nos/ → /siŋ.ɡruˈo.me.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /syŋ.kruː.ó.me.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /syŋ.kruˈo.me.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /syŋ.ɡruˈo.me.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /syŋ.ɡruˈo.me.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /siŋ.ɡruˈo.me.nos/

Participle

συγκρουόμενος • (sunkrouómenos) m (feminine συγκρουομένη, neuter συγκρουόμενον); first/second declension

1. present mediopassive participle of συγκρούω (sunkroúō)

Declension

First and second declension of σῠγκρουόμενος; σῠγκρουομένη; σῠγκρουόμενον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		σῠγκρουόμενος sunkrouómenos	σῠγκρουομένη sunkrouoménē	σῠγκρουόμενον sunkrouómenon		σῠγκρουομένω sunkrouoménō	σῠγκρουομένᾱ sunkrouoménā	σῠγκρουομένω sunkrouoménō		σῠγκρουόμενοι sunkrouómenoi	σῠγκρουόμεναι sunkrouómenai	σῠγκρουόμενᾰ sunkrouómena
Genitive		σῠγκρουομένου sunkrouoménou	σῠγκρουομένης sunkrouoménēs	σῠγκρουομένου sunkrouoménou		σῠγκρουομένοιν sunkrouoménoin	σῠγκρουομέναιν sunkrouoménain	σῠγκρουομένοιν sunkrouoménoin		σῠγκρουομένων sunkrouoménōn	σῠγκρουομένων sunkrouoménōn	σῠγκρουομένων sunkrouoménōn
Dative		σῠγκρουομένῳ sunkrouoménōi	σῠγκρουομένῃ sunkrouoménēi	σῠγκρουομένῳ sunkrouoménōi		σῠγκρουομένοιν sunkrouoménoin	σῠγκρουομέναιν sunkrouoménain	σῠγκρουομένοιν sunkrouoménoin		σῠγκρουομένοις sunkrouoménois	σῠγκρουομέναις sunkrouoménais	σῠγκρουομένοις sunkrouoménois
Accusative		σῠγκρουόμενον sunkrouómenon	σῠγκρουομένην sunkrouoménēn	σῠγκρουόμενον sunkrouómenon		σῠγκρουομένω sunkrouoménō	σῠγκρουομένᾱ sunkrouoménā	σῠγκρουομένω sunkrouoménō		σῠγκρουομένους sunkrouoménous	σῠγκρουομένᾱς sunkrouoménās	σῠγκρουόμενᾰ sunkrouómena
Vocative		σῠγκρουόμενε sunkrouómene	σῠγκρουομένη sunkrouoménē	σῠγκρουόμενον sunkrouómenon		σῠγκρουομένω sunkrouoménō	σῠγκρουομένᾱ sunkrouoménā	σῠγκρουομένω sunkrouoménō		σῠγκρουόμενοι sunkrouómenoi	σῠγκρουόμεναι sunkrouómenai	σῠγκρουόμενᾰ sunkrouómena
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Greek

Etymology

Present participle of συγκρούομαι (sygkroúomai, “to collide, be in conflict”), a verb with no active forms.

Pronunciation

• IPA^(key): /siŋ.ɡruˈo.me.nos/
• Hyphenation: συ‧γκρου‧ό‧με‧νος

Participle

συγκρουόμενος • (sygkrouómenos) m (feminine συγκρουόμενη, neuter συγκρουόμενο)

1. colliding
2. conflicting

Usage notes

• συγκρουόμενα (neuter) substantivized (usually in plural): bumper cars, dodgems

Declension

Declension of συγκρουόμενος

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	συγκρουόμενος •	συγκρουόμενη •	συγκρουόμενο •	συγκρουόμενοι •	συγκρουόμενες •	συγκρουόμενα •
genitive	συγκρουόμενου •	συγκρουόμενης •	συγκρουόμενου •	συγκρουόμενων •	συγκρουόμενων •	συγκρουόμενων •
accusative	συγκρουόμενο •	συγκρουόμενη •	συγκρουόμενο •	συγκρουόμενους •	συγκρουόμενες •	συγκρουόμενα •
vocative	συγκρουόμενε •	συγκρουόμενη •	συγκρουόμενο •	συγκρουόμενοι •	συγκρουόμενες •	συγκρουόμενα •

Related terms

• αλληλοσυγκρουόμενος (allilosygkrouómenos, “colliding, conflicting with each other”, passive present participle)
• συγκρούομαι (sygkroúomai, “to collide, conflict”)
• σύγκρουση f (sýgkrousi, “conflict”)