συμπίπτω

Ancient Greek

Etymology

From συν- (sun-, “together”) +‎ πίπτω (píptō, “I fall”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /sym.pǐːp.tɔː/ → /symˈpip.to/ → /simˈbip.to/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /sym.pǐːp.tɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /symˈpip.to/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /symˈpip.to/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /symˈpip.to/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /simˈbip.to/

Verb

σῠμπῑ́πτω • (sumpī́ptō)

1. I fall together, meet violently
   1. I fall in with, meet with (especially with accidents, misfortunes)
2. (of accidents, ailments, symptoms, events) I fall upon, happen to
   1. (abstract) I happen, occur
3. I coincide, agree or be in accordance with
4. I fall together (i.e. fall in, especially of a house)
5. I fall together, fall into the same line

Conjugation

(deprecated template usage)

    Present: συμπίπτω

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	συμπίπτω	συμπίπτεις	συμπίπτει	συμπίπτετον	συμπίπτετον	συμπίπτομεν	συμπίπτετε	συμπίπτουσῐ(ν)
	subjunctive	συμπίπτω	συμπίπτῃς	συμπίπτῃ	συμπίπτητον	συμπίπτητον	συμπίπτωμεν	συμπίπτητε	συμπίπτωσῐ(ν)
	optative	συμπίπτοιμῐ	συμπίπτοις	συμπίπτοι	συμπίπτοιτον	συμπιπτοίτην	συμπίπτοιμεν	συμπίπτοιτε	συμπίπτοιεν
	imperative		σύμπιπτε	συμπιπτέτω	συμπίπτετον	συμπιπτέτων		συμπίπτετε	συμπιπτόντων
		infinitive				participle
		συμπίπτειν				συμπίπτων, συμπίπτουσᾰ, σύμπιπτον

(deprecated template usage)

    Imperfect: συνέπιπτον

number		singular			dual		plural
imperfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	συνέπιπτον	συνέπιπτες	συνέπιπτε	συνεπίπτετον	συνεπιπτέτην	συνεπίπτομεν	συνεπίπτετε	συνέπιπτον

Further reading

• “συμπίπτω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• συμπίπτω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette