ὀτρύνω

Ancient Greek

Etymology

Unknown. Possibly from Proto-Indo-European *twerH- (“to stir, move, hasten, hurry”) with irregular metathesis, related to Sanskrit तुर (tura, “strong, powerful”), Sanskrit त्वरते (tvárate, “hasten, hurry, urge”), Albanian turrem (“I rush”), the Celtic tribe Turones, and Latin Tyras. However, the initial ὀ- prefix is not expected.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /o.try̌ː.nɔː/ → /oˈtry.no/ → /oˈtri.no/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /o.try̌ː.nɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /oˈtry.no/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /oˈtry.no/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /oˈtry.no/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /oˈtri.no/

Verb

ὀτρῡ́νω • (otrū́nō)

1. to stir up, rouse, encourage
2. (in middle) to hasten

Conjugation

   Present: ὀτρῡ́νω, ὀτρῡ́νομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὀτρῡ́νω	ὀτρῡ́νεις	ὀτρῡ́νει	ὀτρῡ́νετον	ὀτρῡ́νετον	ὀτρῡ́νομεν	ὀτρῡ́νετε	ὀτρῡ́νουσῐ(ν)
	subjunctive	ὀτρῡ́νω	ὀτρῡ́νῃς	ὀτρῡ́νῃ	ὀτρῡ́νητον	ὀτρῡ́νητον	ὀτρῡ́νωμεν	ὀτρῡ́νητε	ὀτρῡ́νωσῐ(ν)
	optative	ὀτρῡ́νοιμῐ	ὀτρῡ́νοις	ὀτρῡ́νοι	ὀτρῡ́νοιτον	ὀτρῡνοίτην	ὀτρῡ́νοιμεν	ὀτρῡ́νοιτε	ὀτρῡ́νοιεν
	imperative		ὄτρῡνε	ὀτρῡνέτω	ὀτρῡ́νετον	ὀτρῡνέτων		ὀτρῡ́νετε	ὀτρῡνόντων
middle/ passive	indicative	ὀτρῡ́νομαι	ὀτρῡ́νῃ, ὀτρῡ́νει	ὀτρῡ́νεται	ὀτρῡ́νεσθον	ὀτρῡ́νεσθον	ὀτρῡνόμεθᾰ	ὀτρῡ́νεσθε	ὀτρῡ́νονται
	subjunctive	ὀτρῡ́νωμαι	ὀτρῡ́νῃ	ὀτρῡ́νηται	ὀτρῡ́νησθον	ὀτρῡ́νησθον	ὀτρῡνώμεθᾰ	ὀτρῡ́νησθε	ὀτρῡ́νωνται
	optative	ὀτρῡνοίμην	ὀτρῡ́νοιο	ὀτρῡ́νοιτο	ὀτρῡ́νοισθον	ὀτρῡνοίσθην	ὀτρῡνοίμεθᾰ	ὀτρῡ́νοισθε	ὀτρῡ́νοιντο
	imperative		ὀτρῡ́νου	ὀτρῡνέσθω	ὀτρῡ́νεσθον	ὀτρῡνέσθων		ὀτρῡ́νεσθε	ὀτρῡνέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ὀτρῡ́νειν				ὀτρῡ́νεσθαι
participle	m	ὀτρῡ́νων				ὀτρῡνόμενος
	f	ὀτρῡ́νουσᾰ				ὀτρῡνομένη
	n	ὀτρῦνον				ὀτρῡνόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ὤτρῡνον, ὠτρῡνόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὤτρῡνον	ὤτρῡνες	ὤτρῡνε(ν)	ὠτρῡ́νετον	ὠτρῡνέτην	ὠτρῡ́νομεν	ὠτρῡ́νετε	ὤτρῡνον
middle/ passive	indicative	ὠτρῡνόμην	ὠτρῡ́νου	ὠτρῡ́νετο	ὠτρῡ́νεσθον	ὠτρῡνέσθην	ὠτρῡνόμεθᾰ	ὠτρῡ́νεσθε	ὠτρῡ́νοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ὀτρῡ́νεσκον, ὀτρῡνεσκόμην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὀτρῡ́νεσκον	ὀτρῡ́νεσκες	ὀτρῡ́νεσκε(ν)	ὀτρῡνέσκετον	ὀτρῡνεσκέτην	ὀτρῡνέσκομεν	ὀτρῡνέσκετε	ὀτρῡ́νεσκον
middle/ passive	indicative	ὀτρῡνεσκόμην	ὀτρῡνέσκου	ὀτρῡνέσκετο	ὀτρῡνέσκεσθον	ὀτρῡνεσκέσθην	ὀτρῡνεσκόμε(σ)θᾰ	ὀτρῡνέσκεσθε	ὀτρῡνέσκοντο
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ὀτρῠνέω, ὀτρῠνέομαι (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὀτρῠνέω	ὀτρῠνέεις	ὀτρῠνέει	ὀτρῠνέετον	ὀτρῠνέετον	ὀτρῠνέομεν	ὀτρῠνέετε	ὀτρῠνέουσῐ(ν)
	optative	ὀτρῠνέοιμῐ	ὀτρῠνέοισ(θᾰ)	ὀτρῠνέοι	ὀτρῠνέοιτον	ὀτρῠνεοίτην	ὀτρῠνέοιμεν	ὀτρῠνέοιτε	ὀτρῠνέοιεν
middle	indicative	ὀτρῠνέομαι	ὀτρῠνέεαι	ὀτρῠνέεται	ὀτρῠνέεσθον	ὀτρῠνέεσθον	ὀτρῠνεόμε(σ)θᾰ	ὀτρῠνέεσθε	ὀτρῠνέονται
	optative	ὀτρῠνεοίμην	ὀτρῠνέοιο	ὀτρῠνέοιτο	ὀτρῠνέοισθον	ὀτρῠνεοίσθην	ὀτρῠνεοίμε(σ)θᾰ	ὀτρῠνέοισθε	ὀτρῠνεοίᾰτο
		active			middle
infinitive		ὀτρῠνέειν/ὀτρῠνεέμεν(αι)/ὀτρῠνέμεν(αι)			ὀτρῠνέεσθαι
participle	m	ὀτρῠνέων			ὀτρῠνεόμενος
	f	ὀτρῠνέουσᾰ			ὀτρῠνεομένη
	n	ὀτρῠνέον			ὀτρῠνεόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ὄτρῡνᾰ, ὀτρῡνᾰ́μην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὄτρῡνᾰ	ὄτρῡνᾰς	ὄτρῡνε(ν)	ὀτρῡ́νᾰτον	ὀτρῡνᾰ́την	ὀτρῡ́νᾰμεν	ὀτρῡ́νᾰτε	ὄτρῡνᾰν
	subjunctive	ὀτρῡ́νω, ὀτρῡ́νωμῐ	ὀτρῡ́νῃς, ὀτρῡ́νῃσθᾰ	ὀτρῡ́νῃ, ὀτρῡ́νῃσῐ	ὀτρῡ́νητον	ὀτρῡ́νητον	ὀτρῡ́νωμεν	ὀτρῡ́νητε	ὀτρῡ́νωσῐ(ν)
	optative	ὀτρῡ́ναιμῐ	ὀτρῡ́ναις, ὀτρῡ́ναισθᾰ, ὀτρῡ́νειᾰς	ὀτρῡ́νειε(ν), ὀτρῡ́ναι	ὀτρῡνεῖτον	ὀτρῡνείτην	ὀτρῡνεῖμεν	ὀτρῡνεῖτε	ὀτρῡνεῖεν
	imperative		ὄτρῡνον	ὀτρῡνᾰ́τω	ὀτρῡ́νᾰτον	ὀτρῡνᾰ́των		ὀτρῡ́νᾰτε	ὀτρῡνᾰ́ντων
middle	indicative	ὀτρῡνᾰ́μην	ὀτρῡ́νᾰο	ὀτρῡ́νᾰτο	ὀτρῡ́νᾰσθον	ὀτρῡνᾰ́σθην	ὀτρῡνᾰ́με(σ)θᾰ	ὀτρῡ́νᾰσθε	ὀτρῡ́νᾰντο
	subjunctive	ὀτρῡ́νωμαι	ὀτρῡ́νηαι	ὀτρῡ́νηται	ὀτρῡ́νησθον	ὀτρῡ́νησθον	ὀτρῡνώμε(σ)θᾰ	ὀτρῡ́νησθε	ὀτρῡ́νωνται
	optative	ὀτρῡναίμην	ὀτρῡ́ναιο	ὀτρῡ́ναιτο	ὀτρῡ́ναισθον	ὀτρῡναίσθην	ὀτρῡναίμε(σ)θᾰ	ὀτρῡ́ναισθε	ὀτρῡναίᾰτο
	imperative		ὄτρῡναι	ὀτρῡνᾰ́σθω	ὀτρῡ́νᾰσθον	ὀτρῡνᾰ́σθων		ὀτρῡ́νᾰσθε	ὀτρῡνᾰ́σθων
		active			middle
infinitive		ὀτρῦναι/ὀτρῡνᾰ́μεν/ὀτρῡνᾰμέναι			ὀτρῡ́νᾰσθαι
participle	m	ὀτρῡ́νᾱς			ὀτρῡνᾰ́μενος
	f	ὀτρῡ́νᾱσᾰ			ὀτρῡνᾰμένη
	n	ὀτρῦνᾰν			ὀτρῡνᾰ́μενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• ἐποτρῡ́νω (epotrū́nō)
• ὀτρυντύς (otruntús)
• ὀτραλέως (otraléōs), ὀτραλέος (otraléos)
• ὀτρηρός (otrērós)

References

• Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, page 1123

Further reading

• “ὀτρύνω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • abet idem, page 1.
  • cheer idem, page 128.
  • egg on idem, page 263.
  • encourage idem, page 271.
  • exhort idem, page 291.
  • goad idem, page 365.
  • hound idem, page 408.
  • incite idem, page 428.
  • instigate idem, page 446.
  • quicken idem, page 667.
  • urge idem, page 939.