aanvuren

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ vuren.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌvyː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧vu‧ren

Verb

aanvuren

1. (transitive, dated, exclusively figurative) to kindle, to light (a metaphorical fire)
2. (transitive) to incite, to spur, to encourage
3. (transitive) to cheer for

Inflection

Conjugation of aanvuren (weak, separable)
infinitive	aanvuren
past singular	vuurde aan
past participle	aangevuurd
infinitive	aanvuren
gerund	aanvuren n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	vuur aan	vuurde aan	aanvuur	aanvuurde
2nd person sing. (jij)	vuurt aan, vuur aan2	vuurde aan	aanvuurt	aanvuurde
2nd person sing. (u)	vuurt aan	vuurde aan	aanvuurt	aanvuurde
2nd person sing. (gij)	vuurt aan	vuurde aan	aanvuurt	aanvuurde
3rd person singular	vuurt aan	vuurde aan	aanvuurt	aanvuurde
plural	vuren aan	vuurden aan	aanvuren	aanvuurden
subjunctive sing.1	vure aan	vuurde aan	aanvure	aanvuurde
subjunctive plur.1	vuren aan	vuurden aan	aanvuren	aanvuurden
imperative sing.	vuur aan
imperative plur.1	vuurt aan
participles	aanvurend	aangevuurd
1) Archaic. 2) In case of inversion.