bedriegen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch bedriegen, from Old Dutch bedriegan, from Proto-West Germanic *bidreugan.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈdriɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧drie‧gen
• Rhymes: -iɣən

Verb

bedriegen

1. (transitive) to deceive
2. (transitive) to cheat on one's significant other

Inflection

Conjugation of bedriegen (strong class 2a, prefixed)
infinitive	bedriegen
past singular	bedroog
past participle	bedrogen
infinitive	bedriegen
gerund	bedriegen n
	present tense	past tense
1st person singular	bedrieg	bedroog
2nd person sing. (jij)	bedriegt, bedrieg2	bedroog
2nd person sing. (u)	bedriegt	bedroog
2nd person sing. (gij)	bedriegt	bedroogt
3rd person singular	bedriegt	bedroog
plural	bedriegen	bedrogen
subjunctive sing.1	bedriege	bedroge
subjunctive plur.1	bedriegen	bedrogen
imperative sing.	bedrieg
imperative plur.1	bedriegt
participles	bedriegend	bedrogen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bedrieglijk

Related terms

• bedrog

Descendants

• Afrikaans: bedrieg, bedrieë
• Negerhollands: bedrieg, bidrig
• → Sranan Tongo: bedrigi

Anagrams

• bedreigen

---

Middle Dutch

Etymology

From Old Dutch bedriegan, from Proto-West Germanic *bidreugan. Equivalent to be- +‎ driegen.

Verb

bedriegen

1. to deceive, to mislead
2. to tempt
3. to disappoint

Inflection

This verb needs an inflection-table template.

Derived terms

• bedriegelijc
• bedriegenisse
• bedriegere
• bedrieginge

Descendants

• Dutch: bedriegen
  • Afrikaans: bedrieg
  • Negerhollands: bedrieg, bidrig
• Limburgish: bedrege

Further reading

• “bedrieghen (II)”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
• Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “bedriegen”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN