broeden

See also: bröden

Dutch

Etymology

From Middle Dutch broeden, from Old Dutch *bruoden, from Proto-Germanic *brōdijaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈbrudə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: broe‧den
• Rhymes: -udən

Verb

broeden

1. (transitive) to breed (especially by birds or oviparous animals)
2. (intransitive) to brood (keep an egg warm)

Inflection

Conjugation of broeden (weak)
infinitive	broeden
past singular	broedde
past participle	gebroed
infinitive	broeden
gerund	broeden n
	present tense	past tense
1st person singular	broed	broedde
2nd person sing. (jij)	broedt, broed2	broedde
2nd person sing. (u)	broedt	broedde
2nd person sing. (gij)	broedt	broedde
3rd person singular	broedt	broedde
plural	broeden	broedden
subjunctive sing.1	broede	broedde
subjunctive plur.1	broeden	broedden
imperative sing.	broed
imperative plur.1	broedt
participles	broedend	gebroed
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bebroeden
• broedpaar
• broedseizoen
• broedsel
• uitbroeden

Descendants

• Negerhollands: broen, brum, brun
• → Papiamentu: brui, broei
• → Sranan Tongo: brude

Anagrams

• boender, boerden, boerend