buair

Irish

Etymology 1

From Old Irish búaidrid (“disturbs, troubles, harasses, confuses”, verb), from búaidre f (“confusion, distraction, disturbance”).

Verb

buair (present analytic buaireann, future analytic buairfidh, verbal noun buaireamh, past participle buartha)

1. (transitive, intransitive) grieve; vex, perturb

Conjugation

conjugation of buair (first conjugation – A)

		singular			plural			relative	autonomous
		first	second	third	first	second	third
indicative	present	buairim	buaireann tú; buairir†	buaireann sé, sí	buairimid	buaireann sibh	buaireann siad; buairid†	a bhuaireann; a bhuaireas / a mbuaireann*; a mbuaireas*	buairtear
	past	bhuair mé; bhuaireas	bhuair tú; bhuairis	bhuair sé, sí	bhuaireamar; bhuair muid	bhuair sibh; bhuaireabhair	bhuair siad; bhuaireadar	a bhuair / ar bhuair*	buaireadh
	past habitual	bhuairinn / mbuairinn‡‡	bhuairteá / mbuairteᇇ	bhuaireadh sé, sí / mbuaireadh sé, s퇇	bhuairimis; bhuaireadh muid / mbuairimis‡‡; mbuaireadh muid‡‡	bhuaireadh sibh / mbuaireadh sibh‡‡	bhuairidís; bhuaireadh siad / mbuairidís‡‡; mbuaireadh siad‡‡	a bhuaireadh / a mbuaireadh*	bhuairtí / mbuairt퇇
future		buairfidh mé; buairfead	buairfidh tú; buairfir†	buairfidh sé, sí	buairfimid; buairfidh muid	buairfidh sibh	buairfidh siad; buairfid†	a bhuairfidh; a bhuairfeas / a mbuairfidh*; a mbuairfeas*	buairfear
conditional		bhuairfinn / mbuairfinn‡‡	bhuairfeá / mbuairfeᇇ	bhuairfeadh sé, sí / mbuairfeadh sé, s퇇	bhuairfimis; bhuairfeadh muid / mbuairfimis‡‡; mbuairfeadh muid‡‡	bhuairfeadh sibh / mbuairfeadh sibh‡‡	bhuairfidís; bhuairfeadh siad / mbuairfidís‡‡; mbuairfeadh siad‡‡	a bhuairfeadh / a mbuairfeadh*	bhuairfí / mbuairf퇇
subjunctive	present	go mbuaire mé; go mbuairead†	go mbuaire tú; go mbuairir†	go mbuaire sé, sí	go mbuairimid; go mbuaire muid	go mbuaire sibh	go mbuaire siad; go mbuairid†	—	go mbuairtear
	past	dá mbuairinn	dá mbuairteá	dá mbuaireadh sé, sí	dá mbuairimis; dá mbuaireadh muid	dá mbuaireadh sibh	dá mbuairidís; dá mbuaireadh siad	—	dá mbuairtí
imperative		buairim	buair	buaireadh sé, sí	buairimis	buairigí; buairidh†	buairidís	—	buairtear
verbal noun		buaireamh
past participle		buartha

* indirect relative
† archaic or dialect form
‡‡ dependent form used with particles that trigger eclipsis

Etymology 2

Noun

buair m

1. genitive singular of buar

Etymology 3

Noun

buair m

1. genitive singular of buar

References

• Ó Dónaill, Niall (1977) “buair”, in Foclóir Gaeilge–Béarla, Dublin: An Gúm, →ISBN
• Gregory Toner, Sharon Arbuthnot, Máire Ní Mhaonaigh, Marie-Luise Theuerkauf, Dagmar Wodtko, editors (2019), “búaidrid”, in eDIL: Electronic Dictionary of the Irish Language

---

Scottish Gaelic

Etymology

From Old Irish búaidrid (“disturbs, troubles, harasses, confuses”, verb), from búaidre f (“confusion, distraction, disturbance”).

Verb

buair (past bhuair, future buairidh, verbal noun buaireadh, past participle buairte)

1. disturb, trouble, upset
2. tempt

Synonyms

• (disturb): cuir dragh air

Derived terms

• buaireadair m (“troublemaker”)

References

• Edward Dwelly (1911) “buair”, in Faclair Gàidhlig gu Beurla le Dealbhan [The Illustrated Gaelic–English Dictionary]‎^[1], 10th edition, Edinburgh: Birlinn Limited, →ISBN
• Gregory Toner, Sharon Arbuthnot, Máire Ní Mhaonaigh, Marie-Luise Theuerkauf, Dagmar Wodtko, editors (2019), “búaidrid”, in eDIL: Electronic Dictionary of the Irish Language