burknąć

Polish[edit]

From burczeć +‎ -nąć.

burknąć pf (imperfective burczeć)

(transitive) to mutter, to grumble, to say something with a bad mood
Synonyms: see Thesaurus:narzekać
(transitive, archaic) to rebuke, to scold (someone)
(transitive) to rumble (about a stomach)

Conjugation of burknąć pf
	person	singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		burknąć
future tense	1^st	burknę			burkniemy
	2^nd	burkniesz			burkniecie
	3^rd	burknie			burkną
	impersonal	burknie się
past tense	1^st	burknąłem, -(e)m burknął	burknęłam, -(e)m burknęła	burknęłom, -(e)m burknęło	burknęliśmy, -(e)śmy burknęli	burknęłyśmy, -(e)śmy burknęły
	2^nd	burknąłeś, -(e)ś burknął	burknęłaś, -(e)ś burknęła	burknęłoś, -(e)ś burknęło	burknęliście, -(e)ście burknęli	burknęłyście, -(e)ście burknęły
	3^rd	burknął	burknęła	burknęło	burknęli	burknęły
	impersonal	burknięto
conditional	1^st	burknąłbym, bym burknął	burknęłabym, bym burknęła	burknęłobym, bym burknęło	burknęlibyśmy, byśmy burknęli	burknęłybyśmy, byśmy burknęły
	2^nd	burknąłbyś, byś burknął	burknęłabyś, byś burknęła	burknęłobyś, byś burknęło	burknęlibyście, byście burknęli	burknęłybyście, byście burknęły
	3^rd	burknąłby, by burknął	burknęłaby, by burknęła	burknęłoby, by burknęło	burknęliby, by burknęli	burknęłyby, by burknęły
	impersonal	burknięto by
imperative	1^st	niech burknę			burknijmy
	2^nd	burknij			burknijcie
	3^rd	niech burknie			niech burkną
anterior adverbial participle		burknąwszy
verbal noun		burknięcie

adjective

adverb

verb