criticus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Dutch[edit]

Etymology[edit]

Borrowed from Latin criticus, from Ancient Greek κρῐτῐκός (kritikós).

Pronunciation[edit]

  • IPA(key): /ˈkri.ti.kʏs/
  • (file)
  • Hyphenation: cri‧ti‧cus

Noun[edit]

criticus m (plural critici, diminutive criticusje n)

  1. critic

Related terms[edit]

Latin[edit]

Etymology[edit]

From Ancient Greek κριτικός (kritikós, of or for judging, able to discern), from κρίνω (krínō, I judge).

Pronunciation[edit]

Adjective[edit]

criticus (feminine critica, neuter criticum, adverb criticē); first/second-declension adjective

  1. (medicine) critical, decisive

Usage notes[edit]

Classical usage of the adjective criticus is almost entirely limited to medical texts.

Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative criticus critica criticum criticī criticae critica
Genitive criticī criticae criticī criticōrum criticārum criticōrum
Dative criticō criticō criticīs
Accusative criticum criticam criticum criticōs criticās critica
Ablative criticō criticā criticō criticīs
Vocative critice critica criticum criticī criticae critica

Descendants[edit]

Noun[edit]

criticus m (genitive criticī); second declension

  1. a critic

Declension[edit]

Second-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative criticus criticī
Genitive criticī criticōrum
Dative criticō criticīs
Accusative criticum criticōs
Ablative criticō criticīs
Vocative critice criticī

Descendants[edit]

References[edit]

  • criticus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • criticus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • criticus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.