fjara

Faroese

Etymology

From Old Norse fjara.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈfjɛaːɹa/

Noun

fjara f (genitive singular fjaru, uncountable)

1. ebb
2. beach

Declension

f1s	singular
	indefinite	definite
nominative	fjara	fjaran
accusative	fjaru	fjaruna
dative	fjaru	fjaruni
genitive	fjaru	fjarunnar

Synonyms

• fjøra (more common)

Verb

fjara (third person singular past indicative fjaraði, third person plural past indicative fjarað, supine fjarað)

1. to ebb away

Conjugation

Conjugation of fjara (group v-30)

infinitive	fjara
supine	fjarað
	present	past
first singular	fjari	fjaraði
second singular	fjarar	fjaraði
third singular	fjarar	fjaraði
plural	fjara	fjaraðu
participle (a6)1	fjarandi	fjaraður
	imperative
singular	fjara!
plural	fjarið!

¹Only the past participle being declined.

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈfjaːra/

  Rhymes: -aːra

Etymology 1

From Proto-Germanic *ferwǭ.

Noun

fjara f (genitive singular fjöru, nominative plural fjörur)

1. low tide
2. beach, shore

Declension

Declension of fjara (feminine)

	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	fjara	fjaran	fjörur	fjörurnar
accusative	fjöru	fjöruna	fjörur	fjörurnar
dative	fjöru	fjörunni	fjörum	fjörunum
genitive	fjöru	fjörunnar	fjara	fjaranna

Etymology 2

Verb

fjara (weak verb, third-person singular past indicative fjaraði, supine fjarað)

1. to ebb

Conjugation

fjara – active voice (germynd)

infinitive nafnháttur		að fjara
supine sagnbót		fjarað
present participle lýsingarháttur nútíðar		fjarandi
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	fjara	fjaraði		fjari	fjaraði
	þú	fjarar	fjaraðir		fjarir	fjaraðir
	hann, hún, það	fjarar	fjaraði		fjari	fjaraði
plural	við	fjörum	fjöruðum		fjörum	fjöruðum
	þið	fjarið	fjöruðuð		fjarið	fjöruðuð
	þeir, þær, þau	fjara	fjöruðu		fjari	fjöruðu
		imperative boðháttur
singular	þú	fjara (þú), fjaraðu
plural	þið	fjarið (þið), fjariði1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

fjaraður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	fjaraður	fjöruð	fjarað	fjaraðir	fjaraðar	fjöruð
accusative (þolfall)	fjaraðan	fjaraða	fjarað	fjaraða	fjaraðar	fjöruð
dative (þágufall)	fjöruðum	fjaraðri	fjöruðu	fjöruðum	fjöruðum	fjöruðum
genitive (eignarfall)	fjaraðs	fjaraðrar	fjaraðs	fjaraðra	fjaraðra	fjaraðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	fjaraði	fjaraða	fjaraða	fjöruðu	fjöruðu	fjöruðu
accusative (þolfall)	fjaraða	fjöruðu	fjaraða	fjöruðu	fjöruðu	fjöruðu
dative (þágufall)	fjaraða	fjöruðu	fjaraða	fjöruðu	fjöruðu	fjöruðu
genitive (eignarfall)	fjaraða	fjöruðu	fjaraða	fjöruðu	fjöruðu	fjöruðu

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *ferwǭ.

Noun

fjara f (genitive fjǫru)

1. ebb
2. fore shore, beach

Declension

Declension of fjara (weak ōn-stem)

feminine	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	fjara	fjaran	fjǫrur	fjǫrurnar
accusative	fjǫru	fjǫruna	fjǫrur	fjǫrurnar
dative	fjǫru	fjǫrunni	fjǫrum	fjǫrunum
genitive	fjǫru	fjǫrunnar	fjarna	fjarnanna

Descendants

• Icelandic: fjara
• Faroese: fjøra, fjara
• Norwegian: fjøre (← gen. fjǫru), fjere, fjære; (dialectal) fjuru
  • → Norwegian Bokmål: fjøre, fjære
• Swedish: fjär; (dialectal) fjära, fjöra

Further reading

• Zoëga, Geir T. (1910) “fjara”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press; also available at the Internet Archive