haklı

Turkish

Etymology

From hak +‎ -lı.

Adjective

haklı (comparative daha haklı, superlative en haklı)

1. right; complying with justice, correctness or reason; correct, just, true.

Declension

declension of haklı

	singular (tekil)	plural (çoğul)
nominative (yalın)	haklı	haklılar
definite accusative (belirtme)	haklıyı	haklıları
dative (yönelme)	haklıya	haklılara
locative (bulunma)	haklıda	haklılarda
ablative (ayrılma)	haklıdan	haklılardan
genitive (tamlayan)	haklının	haklıların

predicative forms of haklı

simple present	singular	plural
ben (I am)	haklıyım	haklılarım*
sen (you are)	haklısın	haklılarsın*
o (he/she/it is)	haklı / haklıdır	haklılar* / haklılardır*
biz (we are)	haklıyız	haklılarız
siz (you are)	haklısınız	haklılarsınız
onlar (they are)	haklılar	haklılardır
simple past	singular	plural
ben (I was)	haklıydım	haklılardım*
sen (you were)	haklıydın	haklılardın*
o (he/she/it was)	haklıydı	haklılardı*
biz (we were)	haklıydık	haklılardık
siz (you were)	haklıydınız	haklılardınız
onlar (they were)	haklıydılar	haklılardı
indirect / unwitnessed past	singular	plural
ben (I was)	haklıymışım	haklılarmışım*
sen (you were)	haklıymışsın	haklılarmışsın*
o (he/she/it was)	haklıymış	haklılarmış*
biz (we were)	haklıymışız	haklılarmışız
siz (you were)	haklıymışsınız	haklılarmışsınız
onlar (they were)	haklıymışlar	haklılarmış
*Not used, but perhaps rarely - chiefly grammatical formations. Note: Plural forms are not used with adjectives.

Derived terms

• haklılık