ontpakken

Dutch

Etymology

From ont- (“un-”) +‎ pakken (“to wrap up, pack”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈpɑ.kə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: ont‧pak‧ken
• Rhymes: -ɑkən

Verb

ontpakken

1. (transitive) to unpack

   Synonym: uitpakken

Inflection

Inflection of ontpakken (weak, prefixed)
infinitive	ontpakken
past singular	ontpakte
past participle	ontpakt
infinitive	ontpakken
gerund	ontpakken n
	present tense	past tense
1st person singular	ontpak	ontpakte
2nd person sing. (jij)	ontpakt	ontpakte
2nd person sing. (u)	ontpakt	ontpakte
2nd person sing. (gij)	ontpakt	ontpakte
3rd person singular	ontpakt	ontpakte
plural	ontpakken	ontpakten
subjunctive sing.1	ontpakke	ontpakte
subjunctive plur.1	ontpakken	ontpakten
imperative sing.	ontpak
imperative plur.1	ontpakt
participles	ontpakkend	ontpakt
1) Archaic.