ontsporen

Dutch

Etymology

From ont- +‎ sporen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈspoː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -oːrən

Verb

ontsporen

1. (intransitive) to derail

Conjugation

Conjugation of ontsporen (weak, prefixed)
infinitive	ontsporen
past singular	ontspoorde
past participle	ontspoord
infinitive	ontsporen
gerund	ontsporen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontspoor	ontspoorde
2nd person sing. (jij)	ontspoort, ontspoor2	ontspoorde
2nd person sing. (u)	ontspoort	ontspoorde
2nd person sing. (gij)	ontspoort	ontspoorde
3rd person singular	ontspoort	ontspoorde
plural	ontsporen	ontspoorden
subjunctive sing.1	ontspore	ontspoorde
subjunctive plur.1	ontsporen	ontspoorden
imperative sing.	ontspoor
imperative plur.1	ontspoort
participles	ontsporend	ontspoord
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• laten ontsporen