przymówienie

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Old Polish[edit]

Etymology[edit]

From przymówić +‎ -enie. First attested in c. 1500.

Pronunciation[edit]

  • IPA(key): (10th–15th CE) /pr̝imɔːvjɛɲɛː/
  • IPA(key): (15th CE) /pr̝imovjɛɲe/

Noun[edit]

przymówienie n

  1. speech
    Synonym: mowa
    • 1875 [End of the 15th century], Stanisław Motty, editor, Książeczka do nabożeństwa Jadwigi księżniczki polskiej[1], page 52:
      Kyedy k thobye schedl, przymowyl szye k thobye takym przymowyenym
      [Kiedy k tobie szedł, przymowił sie k tobie takim przymowienim]

Related terms[edit]

adjective
nouns
verbs

Descendants[edit]

  • Polish: przymówienie

References[edit]

Polish[edit]

Etymology[edit]

Inherited from Old Polish przymówienie. By surface analysis, przymówić +‎ -enie.

Pronunciation[edit]

  • IPA(key): /pʂɨ.muˈvjɛ.ɲɛ/
  • Rhymes: -ɛɲɛ
  • Syllabification: przy‧mó‧wie‧nie

Noun[edit]

przymówienie n

  1. verbal noun of przymówić

Declension[edit]

References[edit]

Further reading[edit]

  • przymówienie in Polish dictionaries at PWN
  • Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “przymowienie”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
  • PRZYMÓWIENIE”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century], 27.11.2020
  • PRZYMÓWIENIE%20SIĘ”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century], 09.03.2009
  • J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1912), “przymówienie”, in Słownik języka polskiego[2] (in Polish), volume 5, Warsaw, page 326