przymawianie

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Old Polish[edit]

Etymology[edit]

From przymawiać +‎ -anie. First attested in the fifteenth century.

Pronunciation[edit]

  • IPA(key): (10th–15th CE) /pr̝ima(ː)vjaɲɛː/
  • IPA(key): (15th CE) /pr̝imavjaɲe/, /pr̝imɒvjaɲe/

Noun[edit]

przymawianie n

  1. verbal insult
    • 1874-1891 [Fifteenth century], Rozprawy i Sprawozdania z Posiedzeń Wydziału Filologicznego Akademii Umiejętności, volume XXIV, page 375:
      Dabit (sc. vir) percucienti se maxillam, saturabitur obprobriis vlg. brzythkosczy, ... soczenya, przymavy[a]nya (Thren 3, 30)
      [Dabit (sc. vir) percucienti se maxillam, saturabitur obprobriis vlg. brzydkości, ... soczenia, przymawi[a]nia (Thren 3, 30)]

Related terms[edit]

adjective
nouns
verbs

Descendants[edit]

  • Polish: przymawianie

References[edit]

Polish[edit]

Etymology[edit]

Inherited from Old Polish przymawianie. By surface analysis, przymawiać +‎ -anie.

Pronunciation[edit]

Noun[edit]

przymawianie n

  1. verbal noun of przymawiać

Declension[edit]

References[edit]

Further reading[edit]

  • przymawianie in Polish dictionaries at PWN
  • Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “przymawianie”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
  • Paweł Kupiszewski (20.11.2020) “PRZYMAWIANIE”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century]
  • J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1912), “przymawianie”, in Słownik języka polskiego[1] (in Polish), volume 5, Warsaw, page 30