quietor

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Alternative forms[edit]

Etymology[edit]

From quiētus +‎ , perfect passive participle of quiēscō (I rest), from quiēs (rest).

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

quiētor (present infinitive quiētārī, perfect active quiētātus sum); first conjugation, deponent

  1. to calm, quiet

Conjugation[edit]

   Conjugation of quiētor (first conjugation, deponent)
indicative singular plural
first second third first second third
active present quiētor quiētāris,
quiētāre
quiētātur quiētāmur quiētāminī quiētantur
imperfect quiētābar quiētābāris,
quiētābāre
quiētābātur quiētābāmur quiētābāminī quiētābantur
future quiētābor quiētāberis,
quiētābere
quiētābitur quiētābimur quiētābiminī quiētābuntur
perfect quiētātus + present active indicative of sum
pluperfect quiētātus + imperfect active indicative of sum
future perfect quiētātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present quiēter quiētēris,
quiētēre
quiētētur quiētēmur quiētēminī quiētentur
imperfect quiētārer quiētārēris,
quiētārēre
quiētārētur quiētārēmur quiētārēminī quiētārentur
perfect quiētātus + present active subjunctive of sum
pluperfect quiētātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present quiētāre quiētāminī
future quiētātor quiētātor quiētantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives quiētārī quiētātum esse quiētātūrum esse
participles quiētāns quiētātus quiētātūrus quiētandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
quiētandī quiētandō quiētandum quiētandō quiētātum quiētātū

Related terms[edit]

Descendants[edit]

See quiētō