rannsaka

Icelandic

Etymology

From Old Norse rannsaka.

Verb

rannsaka (weak verb, third-person singular past indicative rannsakaði, supine rannsakað)

1. to investigate
2. to research, to study

Conjugation

rannsaka — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að rannsaka
supine (sagnbót)		rannsakað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		rannsakandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég rannsaka	við rannsökum	present (nútíð)	ég rannsaki	við rannsökum
	þú rannsakar	þið rannsakið		þú rannsakir	þið rannsakið
	hann, hún, það rannsakar	þeir, þær, þau rannsaka		hann, hún, það rannsaki	þeir, þær, þau rannsaki
past (þátíð)	ég rannsakaði	við rannsökuðum	past (þátíð)	ég rannsakaði	við rannsökuðum
	þú rannsakaðir	þið rannsökuðuð		þú rannsakaðir	þið rannsökuðuð
	hann, hún, það rannsakaði	þeir, þær, þau rannsökuðu		hann, hún, það rannsakaði	þeir, þær, þau rannsökuðu
imperative (boðháttur)	rannsaka (þú)	rannsakið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	rannsakaðu	rannsakiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

rannsakast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að rannsakast
supine (sagnbót)		rannsakast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		rannsakandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég rannsakast	við rannsökumst	present (nútíð)	ég rannsakist	við rannsökumst
	þú rannsakast	þið rannsakist		þú rannsakist	þið rannsakist
	hann, hún, það rannsakast	þeir, þær, þau rannsakast		hann, hún, það rannsakist	þeir, þær, þau rannsakist
past (þátíð)	ég rannsakaðist	við rannsökuðumst	past (þátíð)	ég rannsakaðist	við rannsökuðumst
	þú rannsakaðist	þið rannsökuðust		þú rannsakaðist	þið rannsökuðust
	hann, hún, það rannsakaðist	þeir, þær, þau rannsökuðust		hann, hún, það rannsakaðist	þeir, þær, þau rannsökuðust
imperative (boðháttur)	rannsakast (þú)	rannsakist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	rannsakastu	rannsakisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

rannsakaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	rannsakaður	rannsökuð	rannsakað		rannsakaðir	rannsakaðar	rannsökuð
accusative (þolfall)	rannsakaðan	rannsakaða	rannsakað		rannsakaða	rannsakaðar	rannsökuð
dative (þágufall)	rannsökuðum	rannsakaðri	rannsökuðu		rannsökuðum	rannsökuðum	rannsökuðum
genitive (eignarfall)	rannsakaðs	rannsakaðrar	rannsakaðs		rannsakaðra	rannsakaðra	rannsakaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	rannsakaði	rannsakaða	rannsakaða		rannsökuðu	rannsökuðu	rannsökuðu
accusative (þolfall)	rannsakaða	rannsökuðu	rannsakaða		rannsökuðu	rannsökuðu	rannsökuðu
dative (þágufall)	rannsakaða	rannsökuðu	rannsakaða		rannsökuðu	rannsökuðu	rannsökuðu
genitive (eignarfall)	rannsakaða	rannsökuðu	rannsakaða		rannsökuðu	rannsökuðu	rannsökuðu

---

Old Norse

Etymology

rann (“house”) +‎ saka (“damage”)

Verb

rannsaka (singular past indicative rannsakaði, plural past indicative rannsǫkuðu, past participle rannsakaður)

1. to investigate
2. to ransack

Descendants

• Danish: ransage
• English: ransack
• Faroese: rannsaka, at rannsaka
• Icelandic: rannsaka

• Norn: ransla
• Norwegian: ransake
• Scottish Gaelic: rannsaich
• Swedish: rannsaka

References

• “rannsaka”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press

---

Swedish

Etymology

From Old Swedish ransaka (“house-search”), from rann, corresponding to Icelandic rann (“house”), related to granne (“neigbor”), and a verb saka, derived from söka (“to search”); from Old Norse rannsaka.

Verb

rannsaka (present rannsakar, preterite rannsakade, supine rannsakat, imperative rannsaka)

1. to ransack, to investigate, to interrogate, to question

Conjugation

Conjugation of rannsaka (weak)

	Active		Passive
Infinitive	rannsaka		rannsakas
Supine	rannsakat		rannsakats
Imperative	rannsaka		—
Imper. plural1	rannsaken		—
	Present	Past	Present	Past
Indicative	rannsakar	rannsakade	rannsakas	rannsakades
Ind. plural1	rannsaka	rannsakade	rannsakas	rannsakades
Subjunctive2	rannsake	rannsakade	rannsakes	rannsakades
	Participles
Present participle	rannsakande
Past participle	rannsakad
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.

Related terms

• rannsakan

See also

• förhöra
• rådbråka
• stegla

References

• rannsaka in Elof Hellquist, Svensk etymologisk ordbok (1st ed., 1922)
• rannsaka in Svenska Akademiens ordbok (SAOB)

Anagrams

• ankarnas