ringor

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

Unknown. It may well be a pre-Latin but post-Proto-Indo-European onomatopoeic formation, compare Ancient Greek ῥέγκω (rhénkō, to snore).

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

ringor (present infinitive ringī, perfect active rictus sum); third conjugation, deponent

  1. to snarl
  2. to be vexed, angry

Conjugation[edit]

   Conjugation of ringor (third conjugation, deponent)
indicative singular plural
first second third first second third
active present ringor ringeris,
ringere
ringitur ringimur ringiminī ringuntur
imperfect ringēbar ringēbāris,
ringēbāre
ringēbātur ringēbāmur ringēbāminī ringēbantur
future ringar ringēris,
ringēre
ringētur ringēmur ringēminī ringentur
perfect rictus + present active indicative of sum
pluperfect rictus + imperfect active indicative of sum
future perfect rictus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present ringar ringāris,
ringāre
ringātur ringāmur ringāminī ringantur
imperfect ringerer ringerēris,
ringerēre
ringerētur ringerēmur ringerēminī ringerentur
perfect rictus + present active subjunctive of sum
pluperfect rictus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present ringere ringiminī
future ringitor ringitor ringuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives ringī rictum esse rictūrum esse
participles ringēns rictus rictūrus ringendus,
ringundus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
ringendī ringendō ringendum ringendō rictum rictū

Derived terms[edit]

Descendants[edit]

  • Vulgar Latin: *ringulāre

Reflexes of an assumed variant *ringīre:

  1. ^ According to Gustav Körting.

References[edit]