snarka
Icelandic
Pronunciation
Verb
snarka (weak verb, third-person singular past indicative snarkaði, supine snarkað)
- (impersonal, of a fire) to crackle
Conjugation
snarka — active voice (germynd)
| infinitive (nafnháttur) |
að snarka | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| supine (sagnbót) |
snarkað | ||||
| present participle (lýsingarháttur nútíðar) |
snarkandi | ||||
| indicative (framsöguháttur) |
subjunctive (viðtengingarháttur) | ||||
| present (nútíð) |
ég snarka | við snörkum | present (nútíð) |
ég snarki | við snörkum |
| þú snarkar | þið snarkið | þú snarkir | þið snarkið | ||
| hann, hún, það snarkar | þeir, þær, þau snarka | hann, hún, það snarki | þeir, þær, þau snarki | ||
| past (þátíð) |
ég snarkaði | við snörkuðum | past (þátíð) |
ég snarkaði | við snörkuðum |
| þú snarkaðir | þið snörkuðuð | þú snarkaðir | þið snörkuðuð | ||
| hann, hún, það snarkaði | þeir, þær, þau snörkuðu | hann, hún, það snarkaði | þeir, þær, þau snörkuðu | ||
| imperative (boðháttur) |
snarka (þú) | snarkið (þið) | |||
| Forms with appended personal pronoun | |||||
| snarkaðu | snarkiði * | ||||
| * Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. | |||||
Related terms
- snark (“crackle”)
Swedish
Etymology
From Old Norse *snarka, from Proto-Germanic *snarkōną.
Verb
snarka (present snarkar, preterite snarkade, supine snarkat, imperative snarka)