svíða

See also: svida and sviđa

Faroese

Etymology

From Old Norse svíða, from Proto-Germanic *swīþaną.

Verb

svíða (third person singular past indicative sveið, third person plural past indicative sviðu, supine sviðið)

1. to singe, scorch

Conjugation

Conjugation of svíða (group v-35)
infinitive	svíða
supine	sviðið
participle (a26)1	svíðandi	sviðin
	present	past
first singular	svíði	sveið
second singular	svíður	sveiðst
third singular	svíður	sveið
plural	svíða	sviðu
	imperative
singular	svíð!
plural	svíðið!
1Only the past participle being declined.

Icelandic

Etymology

From Old Norse svíða, from Proto-Germanic *swīþaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsviːða/
• Rhymes: -iːða

Verb

svíða (strong verb, third-person singular past indicative sveið, third-person plural past indicative sviðu, supine sviðið)

1. to singe, to scorch
2. (of a wound, often impersonal) to smart

Conjugation

svíða — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að svíða
supine (sagnbót)		sviðið
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		svíðandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég svíð	við svíðum	present (nútíð)	ég svíði	við svíðum
	þú svíður	þið svíðið		þú svíðir	þið svíðið
	hann, hún, það svíður	þeir, þær, þau svíða		hann, hún, það svíði	þeir, þær, þau svíði
past (þátíð)	ég sveið	við sviðum	past (þátíð)	ég sviði	við sviðum
	þú sveiðst	þið sviðuð		þú sviðir	þið sviðuð
	hann, hún, það sveið	þeir, þær, þau sviðu		hann, hún, það sviði	þeir, þær, þau sviðu
imperative (boðháttur)	svíð (þú)	svíðið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	svíddu	svíðiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

svíðast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að svíðast
supine (sagnbót)		sviðist
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		svíðandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég svíðst	við svíðumst	present (nútíð)	ég svíðist	við svíðumst
	þú svíðst	þið svíðist		þú svíðist	þið svíðist
	hann, hún, það svíðst	þeir, þær, þau svíðast		hann, hún, það svíðist	þeir, þær, þau svíðist
past (þátíð)	ég sveiðst	við sviðumst	past (þátíð)	ég sviðist	við sviðumst
	þú sveiðst	þið sviðust		þú sviðist	þið sviðust
	hann, hún, það sveiðst	þeir, þær, þau sviðust		hann, hún, það sviðist	þeir, þær, þau sviðust
imperative (boðháttur)	svíðst (þú)	svíðist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	svíðstu	svíðisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

sviðinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	sviðinn	sviðin	sviðið		sviðnir	sviðnar	sviðin
accusative (þolfall)	sviðinn	sviðna	sviðið		sviðna	sviðnar	sviðin
dative (þágufall)	sviðnum	sviðinni	sviðnu		sviðnum	sviðnum	sviðnum
genitive (eignarfall)	sviðins	sviðinnar	sviðins		sviðinna	sviðinna	sviðinna
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	sviðni	sviðna	sviðna		sviðnu	sviðnu	sviðnu
accusative (þolfall)	sviðna	sviðnu	sviðna		sviðnu	sviðnu	sviðnu
dative (þágufall)	sviðna	sviðnu	sviðna		sviðnu	sviðnu	sviðnu
genitive (eignarfall)	sviðna	sviðnu	sviðna		sviðnu	sviðnu	sviðnu

Related terms

• svið

 

References

• Ásgeir Blöndal Magnússon — Íslensk orðsifjabók, (1989). Reykjavík, Orðabók Háskólans. (Available on Málið.is under the “Eldra mál” tab.)

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *swīþaną.

Verb

svíða (singular past indicative sveið, plural past indicative sviðu, past participle sviðinn)

1. to singe, burn, roast

Conjugation

Conjugation of svíða — active (strong class 1)

infinitive	svíða
present participle	svíðandi
past participle	sviðinn
indicative	present	past
1st-person singular	svíð	sveið
2nd-person singular	svíðr	sveitt
3rd-person singular	svíðr	sveið
1st-person plural	svíðum	sviðum
2nd-person plural	svíðið	sviðuð
3rd-person plural	svíða	sviðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	svíða	sviða
2nd-person singular	svíðir	sviðir
3rd-person singular	svíði	sviði
1st-person plural	svíðim	sviðim
2nd-person plural	svíðið	sviðið
3rd-person plural	svíði	sviði
imperative	present
2nd-person singular	svíð
1st-person plural	svíðum
2nd-person plural	svíðið

Conjugation of svíða — mediopassive (strong class 1)

infinitive	svíðask
present participle	svíðandisk
past participle	sviðizk
indicative	present	past
1st-person singular	svíðumk	sviðumk
2nd-person singular	sveizk	sveizk
3rd-person singular	sveizk	sveizk
1st-person plural	svíðumsk	sviðumsk
2nd-person plural	svíðizk	sviðuzk
3rd-person plural	svíðask	sviðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	svíðumk	sviðumk
2nd-person singular	svíðisk	sviðisk
3rd-person singular	svíðisk	sviðisk
1st-person plural	svíðimsk	sviðimsk
2nd-person plural	svíðizk	sviðizk
3rd-person plural	svíðisk	sviðisk
imperative	present
2nd-person singular	sveizk
1st-person plural	svíðumsk
2nd-person plural	svíðizk

Descendants

• Icelandic: svíða
• Faroese: svíða
• Norwegian Nynorsk: svida, svi
• Elfdalian: swaiða
• Old Swedish: svīþa
  • Swedish: svida
• Danish: svide

References

• svíða in A Concise Dictionary of Old Icelandic, G. T. Zoëga, Clarendon Press, 1910, at Internet Archive.