vilico

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin

[edit]

Pronunciation

[edit]

Etymology 1

[edit]

From vīlicus +‎ .

Alternative forms

[edit]

Verb

[edit]

vīlicō (present infinitive vīlicāre, perfect active vīlicāvī, supine vīlicātum); first conjugation

  1. (absolute or transitive with accusative or ablative) to act as an overseer or bailiff
  2. to live in the countryside
Conjugation
[edit]
   Conjugation of vīlicō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present vīlicō vīlicās vīlicat vīlicāmus vīlicātis vīlicant
imperfect vīlicābam vīlicābās vīlicābat vīlicābāmus vīlicābātis vīlicābant
future vīlicābō vīlicābis vīlicābit vīlicābimus vīlicābitis vīlicābunt
perfect vīlicāvī vīlicāvistī vīlicāvit vīlicāvimus vīlicāvistis vīlicāvērunt,
vīlicāvēre
pluperfect vīlicāveram vīlicāverās vīlicāverat vīlicāverāmus vīlicāverātis vīlicāverant
future perfect vīlicāverō vīlicāveris vīlicāverit vīlicāverimus vīlicāveritis vīlicāverint
passive present vīlicor vīlicāris,
vīlicāre
vīlicātur vīlicāmur vīlicāminī vīlicantur
imperfect vīlicābar vīlicābāris,
vīlicābāre
vīlicābātur vīlicābāmur vīlicābāminī vīlicābantur
future vīlicābor vīlicāberis,
vīlicābere
vīlicābitur vīlicābimur vīlicābiminī vīlicābuntur
perfect vīlicātus + present active indicative of sum
pluperfect vīlicātus + imperfect active indicative of sum
future perfect vīlicātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present vīlicem vīlicēs vīlicet vīlicēmus vīlicētis vīlicent
imperfect vīlicārem vīlicārēs vīlicāret vīlicārēmus vīlicārētis vīlicārent
perfect vīlicāverim vīlicāverīs vīlicāverit vīlicāverīmus vīlicāverītis vīlicāverint
pluperfect vīlicāvissem vīlicāvissēs vīlicāvisset vīlicāvissēmus vīlicāvissētis vīlicāvissent
passive present vīlicer vīlicēris,
vīlicēre
vīlicētur vīlicēmur vīlicēminī vīlicentur
imperfect vīlicārer vīlicārēris,
vīlicārēre
vīlicārētur vīlicārēmur vīlicārēminī vīlicārentur
perfect vīlicātus + present active subjunctive of sum
pluperfect vīlicātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present vīlicā vīlicāte
future vīlicātō vīlicātō vīlicātōte vīlicantō
passive present vīlicāre vīlicāminī
future vīlicātor vīlicātor vīlicantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives vīlicāre vīlicāvisse vīlicātūrum esse vīlicārī vīlicātum esse vīlicātum īrī
participles vīlicāns vīlicātūrus vīlicātus vīlicandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
vīlicandī vīlicandō vīlicandum vīlicandō vīlicātum vīlicātū
Derived terms
[edit]

Etymology 2

[edit]

Alternative form of vīlicus, using the suffix +‎ .

Noun

[edit]

vīlicō m (genitive vīlicōnis); third declension

  1. bailiff, overseer
Declension
[edit]

Third-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative vīlicō vīlicōnēs
Genitive vīlicōnis vīlicōnum
Dative vīlicōnī vīlicōnibus
Accusative vīlicōnem vīlicōnēs
Ablative vīlicōne vīlicōnibus
Vocative vīlicō vīlicōnēs

Etymology 3

[edit]

Noun

[edit]

vīlicō

  1. dative/ablative singular of vīlicus

References

[edit]
  • vilico”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • vilico”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • vilico in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.