wegconcurreren

Dutch

Etymology

Compound of weg +‎ concurreren.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈʋɛx.kɔŋ.kyˌreː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: weg‧con‧cur‧re‧ren

Verb

wegconcurreren

1. to outcompete, typically by means of arguably unfair practices; to undercut

Conjugation

Conjugation of wegconcurreren (weak, separable)
infinitive	wegconcurreren
past singular	concurreerde weg
past participle	weggeconcurreerd
infinitive	wegconcurreren
gerund	wegconcurreren n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	concurreer weg	concurreerde weg	wegconcurreer	wegconcurreerde
2nd person sing. (jij)	concurreert weg, concurreer weg2	concurreerde weg	wegconcurreert	wegconcurreerde
2nd person sing. (u)	concurreert weg	concurreerde weg	wegconcurreert	wegconcurreerde
2nd person sing. (gij)	concurreert weg	concurreerde weg	wegconcurreert	wegconcurreerde
3rd person singular	concurreert weg	concurreerde weg	wegconcurreert	wegconcurreerde
plural	concurreren weg	concurreerden weg	wegconcurreren	wegconcurreerden
subjunctive sing.1	concurrere weg	concurreerde weg	wegconcurrere	wegconcurreerde
subjunctive plur.1	concurreren weg	concurreerden weg	wegconcurreren	wegconcurreerden
imperative sing.	concurreer weg
imperative plur.1	concurreert weg
participles	wegconcurrerend	weggeconcurreerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.