concio

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search
See also: conciò

Italian[edit]

Verb[edit]

concio

  1. first-person singular present indicative of conciare

Anagrams[edit]

Latin[edit]

Etymology 1[edit]

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

conciō (present infinitive concīre, perfect active concīvī, supine concītum); fourth conjugation

  1. Alternative form of concieō
Conjugation[edit]
   Conjugation of conciō (fourth conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present conciō concīs concit concīmus concītis conciunt
imperfect conciēbam conciēbās conciēbat conciēbāmus conciēbātis conciēbant
future conciam conciēs conciet conciēmus conciētis concient
perfect concīvī concīvistī concīvit concīvimus concīvistis concīvērunt,
concīvēre
pluperfect concīveram concīverās concīverat concīverāmus concīverātis concīverant
future perfect concīverō concīveris concīverit concīverimus concīveritis concīverint
passive present concior concīris,
concīre
concītur concīmur concīminī conciuntur
imperfect conciēbar conciēbāris,
conciēbāre
conciēbātur conciēbāmur conciēbāminī conciēbantur
future conciar conciēris,
conciēre
conciētur conciēmur conciēminī concientur
perfect concītus + present active indicative of sum
pluperfect concītus + imperfect active indicative of sum
future perfect concītus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present conciam conciās conciat conciāmus conciātis conciant
imperfect concīrem concīrēs concīret concīrēmus concīrētis concīrent
perfect concīverim concīverīs concīverit concīverīmus concīverītis concīverint
pluperfect concīvissem concīvissēs concīvisset concīvissēmus concīvissētis concīvissent
passive present conciar conciāris,
conciāre
conciātur conciāmur conciāminī conciantur
imperfect concīrer concīrēris,
concīrēre
concīrētur concīrēmur concīrēminī concīrentur
perfect concītus + present active subjunctive of sum
pluperfect concītus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present concī concīte
future concītō concītō concītōte conciuntō
passive present concīre concīminī
future concītor concītor conciuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives concīre concīvisse concītūrum esse concīrī concītum esse concītum īrī
participles conciēns concītūrus concītus conciendus,
conciundus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
conciendī conciendō conciendum conciendō concītum concītū

Etymology 2[edit]

Spelling variant from Middle Latin pronunciation of -ti- being identical to the pronunciation of -ci-.

Pronunciation[edit]

Noun[edit]

cōnciō f (genitive cōnciōnis); third declension

  1. (Medieval Latin) Alternative spelling of cōntiō
Declension[edit]

Third-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative cōnciō cōnciōnēs
Genitive cōnciōnis cōnciōnum
Dative cōnciōnī cōnciōnibus
Accusative cōnciōnem cōnciōnēs
Ablative cōnciōne cōnciōnibus
Vocative cōnciō cōnciōnēs

References[edit]

  • concio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • concio”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • concio in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • concio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • concio”, in Harry Thurston Peck, editor (1898), Harper's Dictionary of Classical Antiquities, New York: Harper & Brothers
  • concio”, in William Smith et al., editor (1890), A Dictionary of Greek and Roman Antiquities, London: William Wayte. G. E. Marindin