सूर

Sanskrit

Etymology

From Proto-Indo-European *sóh₂wl̥ (“sun”), whence also सूर्य (sūrya) and स्वर् (svar). Cognate with Latin sol, Ancient Greek ἥλιος (hḗlios), Old English sol, Avestan 𐬵𐬎𐬎𐬀𐬭𐬆 (huuar^ə), Persian خور (xor).

Pronunciation

• (Vedic) IPA^(key): /súː.ɾɐ/
• (Classical Sanskrit) IPA^(key): /ˈs̪uː.ɾɐ/

Noun

सूर • (sū́ra) stem, m

1. the Sun
   • c. 1700 BCE – 1200 BCE, Ṛgveda 1.50.2:

     अप त्ये तायवो यथा नक्षत्रा यन्त्यक्तुभिः।
     सूराय विश्वचक्षसे॥

     apa tye tāyavo yathā nakṣatrā yantyaktubhiḥ.
     sūrāya viśvacakṣase.

     The constellations pass away, like thieves, together with their beams,
     Before the all-beholding Sun.

   Synonyms: रवि (ravi), भास्कर (bhāskara), दिनकर (dinakara), भानु (bhānu), आदित्य (āditya), सवितृ (savitṛ)

Declension

Masculine a-stem declension of सूर (sū́ra)
	Singular	Dual	Plural
Nominative	सूरः sū́raḥ	सूरौ / सूरा¹ sū́rau / sū́rā¹	सूराः / सूरासः¹ sū́rāḥ / sū́rāsaḥ¹
Vocative	सूर sū́ra	सूरौ / सूरा¹ sū́rau / sū́rā¹	सूराः / सूरासः¹ sū́rāḥ / sū́rāsaḥ¹
Accusative	सूरम् sū́ram	सूरौ / सूरा¹ sū́rau / sū́rā¹	सूरान् sū́rān
Instrumental	सूरेण sū́reṇa	सूराभ्याम् sū́rābhyām	सूरैः / सूरेभिः¹ sū́raiḥ / sū́rebhiḥ¹
Dative	सूराय sū́rāya	सूराभ्याम् sū́rābhyām	सूरेभ्यः sū́rebhyaḥ
Ablative	सूरात् sū́rāt	सूराभ्याम् sū́rābhyām	सूरेभ्यः sū́rebhyaḥ
Genitive	सूरस्य sū́rasya	सूरयोः sū́rayoḥ	सूराणाम् sū́rāṇām
Locative	सूरे sū́re	सूरयोः sū́rayoḥ	सूरेषु sū́reṣu
Notes	¹Vedic