teruggaan

Dutch

Etymology

From terug +‎ gaan.

Pronunciation

• IPA^(key): /təˈrʏxaːn/

• Audio:

  (file)

Verb

teruggaan

1. to return, go back

Inflection

Conjugation of teruggaan (strong class 7, irregular, separable)
infinitive	teruggaan
past singular	ging terug
past participle	teruggegaan
infinitive	teruggaan
gerund	teruggaan n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	ga terug	ging terug	terugga	terugging
2nd person sing. (jij)	gaat terug, ga terug2	ging terug	teruggaat	terugging
2nd person sing. (u)	gaat terug	ging terug	teruggaat	terugging
2nd person sing. (gij)	gaat terug	gingt terug	teruggaat	teruggingt
3rd person singular	gaat terug	ging terug	teruggaat	terugging
plural	gaan terug	gingen terug	teruggaan	teruggingen
subjunctive sing.1	ga terug	ginge terug	terugga	terugginge
subjunctive plur.1	gaan terug	gingen terug	teruggaan	teruggingen
imperative sing.	ga terug
imperative plur.1	gaat terug
participles	teruggaand	teruggegaan
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• gaan terug