haesito
Latin
Etymology
From haereō (“cling, hold fast”) + -titō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): /ˈhae̯.si.toː/, [ˈhäe̯s̠ɪt̪oː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ˈe.si.to/, [ˈɛːs̬it̪o]
Verb
haesitō (present infinitive haesitāre, perfect active haesitāvī, supine haesitātum); first conjugation
Conjugation
Derived terms
Related terms
Descendants
References
- “haesito”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “haesito”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- haesito in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to stop short, hesitate: haerere, haesitare (Catil. 2. 6. 13)
- to stop short, hesitate: haerere, haesitare (Catil. 2. 6. 13)