ontmantelen

Dutch

Etymology

From (deprecated template usage) ont- +‎ mantel +‎ -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈmɑn.tə.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ont‧man‧te‧len

Verb

ontmantelen

1. (transitive) to dismantle

Inflection

Conjugation of ontmantelen (weak, prefixed)
infinitive	ontmantelen
past singular	ontmantelde
past participle	ontmanteld
infinitive	ontmantelen
gerund	ontmantelen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontmantel	ontmantelde
2nd person sing. (jij)	ontmantelt, ontmantel2	ontmantelde
2nd person sing. (u)	ontmantelt	ontmantelde
2nd person sing. (gij)	ontmantelt	ontmantelde
3rd person singular	ontmantelt	ontmantelde
plural	ontmantelen	ontmantelden
subjunctive sing.1	ontmantele	ontmantelde
subjunctive plur.1	ontmantelen	ontmantelden
imperative sing.	ontmantel
imperative plur.1	ontmantelt
participles	ontmantelend	ontmanteld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• ontmanteling