bestijgen

Dutch

Etymology

From be- +‎ stijgen.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈstɛi̯ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧stij‧gen
• Rhymes: -ɛi̯ɣən

Verb

bestijgen

1. (transitive) to mount
2. (transitive) to climb, to ascend

Inflection

Conjugation of bestijgen (strong class 1, prefixed)
infinitive	bestijgen
past singular	besteeg
past participle	bestegen
infinitive	bestijgen
gerund	bestijgen n
	present tense	past tense
1st person singular	bestijg	besteeg
2nd person sing. (jij)	bestijgt, bestijg2	besteeg
2nd person sing. (u)	bestijgt	besteeg
2nd person sing. (gij)	bestijgt	besteegt
3rd person singular	bestijgt	besteeg
plural	bestijgen	bestegen
subjunctive sing.1	bestijge	bestege
subjunctive plur.1	bestijgen	bestegen
imperative sing.	bestijg
imperative plur.1	bestijgt
participles	bestijgend	bestegen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bestijging