stijgen

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈstɛi̯ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: stij‧gen
• Rhymes: -ɛi̯ɣən

Etymology 1

From Middle Dutch stigen, from Old Dutch stīgan, from Proto-West Germanic *stīgan, from Proto-Germanic *stīganą.

Verb

stijgen

1. (intransitive) to climb, to go up, to rise
2. (intransitive) to ascend

Conjugation

Conjugation of stijgen (strong class 1)
infinitive	stijgen
past singular	steeg
past participle	gestegen
infinitive	stijgen
gerund	stijgen n
	present tense	past tense
1st person singular	stijg	steeg
2nd person sing. (jij)	stijgt, stijg2	steeg
2nd person sing. (u)	stijgt	steeg
2nd person sing. (gij)	stijgt	steegt
3rd person singular	stijgt	steeg
plural	stijgen	stegen
subjunctive sing.1	stijge	stege
subjunctive plur.1	stijgen	stegen
imperative sing.	stijg
imperative plur.1	stijgt
participles	stijgend	gestegen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Antonyms

• dalen
• zakken

Derived terms

• afstijgen
• bestijgen
• instijgen
• omhoogstijgen
• ontstijgen
• opstijgen
• overstijgen
• stijging
• uitstijgen

 

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

stijgen

1. plural of stijg