στόμα

Ancient Greek

Alternative forms

• στύμα (stúma) — Aeolic

Etymology

From Proto-Indo-European *stomn̥, *stomen- (“mouth, muzzle”). Cognate with Old English stemn, stefn (“voice, utterance”). More at steven.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /stó.ma/ → /ˈsto.ma/ → /ˈsto.ma/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /stó.ma/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈsto.ma/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈsto.ma/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈsto.ma/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈsto.ma/

Noun

στόμᾰ • (stóma) n (genitive στόμᾰτος); third declension

1. mouth (especially as the organ of speech)
2. face
3. The source of a river or stream
4. An opening or fissure in the earth
5. The frontmost part of something

Inflection

Third declension of τὸ στόμᾰ; τοῦ στόμᾰτος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ στόμᾰ tò stóma	τὼ στόμᾰτε tṑ stómate	τᾰ̀ στόμᾰτᾰ tà stómata
Genitive	τοῦ στόμᾰτος toû stómatos	τοῖν στομᾰ́τοιν toîn stomátoin	τῶν στομᾰ́των tôn stomátōn
Dative	τῷ στόμᾰτῐ tôi stómati	τοῖν στομᾰ́τοιν toîn stomátoin	τοῖς στόμᾰσῐ / στόμᾰσῐν toîs stómasi(n)
Accusative	τὸ στόμᾰ tò stóma	τὼ στόμᾰτε tṑ stómate	τᾰ̀ στόμᾰτᾰ tà stómata
Vocative	στόμᾰ stóma	στόμᾰτε stómate	στόμᾰτᾰ stómata
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Third declension of στόμᾰ; στόμᾰτος (Epic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	στόμᾰ stóma	στόμᾰτε stómate	στόμᾰτᾰ stómata
Genitive	στόμᾰτος stómatos	στομᾰ́τοιῐν stomátoiin	στομᾰ́των stomátōn
Dative	στόμᾰτῐ stómati	στομᾰ́τοιῐν stomátoiin	στόμᾰσῐ / στόμᾰσῐν / στομᾰ́τεσσῐ / στομᾰ́τεσσῐν / στομᾰ́τεσῐ / στομᾰ́τεσῐν stómasi(n) / stomátessi(n) / stomátesi(n)
Accusative	στόμᾰ stóma	στόμᾰτε stómate	στόμᾰτᾰ stómata
Vocative	στόμᾰ stóma	στόμᾰτε stómate	στόμᾰτᾰ stómata
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.

Derived terms

• αἰολόστομος (aiolóstomos)
• ἐλευθερόστομος (eleutheróstomos)
• μεγᾰλόστομος (megalóstomos)
• στενόστομος (stenóstomos)
• σῠ́στομος (sústomos)
• ψᾰλῐδόστομος (psalidóstomos)

 

Descendants

• Greek:
  • Modern Greek: στόμα (stóma)
  • Tsakonian: τθούμα (tthoúma)

Further reading

• “στόμα”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• στόμα in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Bauer, Walter et al. (2001) A Greek–English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, Third edition, Chicago: University of Chicago Press
• στόμα in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• G4750 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • aperture idem, page 33.
  • beak idem, page 66.
  • entrance idem, page 278.
  • estuary idem, page 284.
  • front idem, page 346.
  • inlet idem, page 442.
  • lip idem, page 494.
  • loop-hole idem, page 499.
  • mouth idem, page 544.
  • muzzle idem, page 549.
  • opening idem, page 576.
  • orifice idem, page 579.
  • tongue idem, page 880.
  • utterance idem, page 941.

---

Greek

Etymology

From Ancient Greek στόμα (stóma), from Proto-Indo-European *stomn̥, *stomen- (“mouth, muzzle”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsto.ma/

Noun

στόμα • (stóma) n (plural στόματα)

1. (anatomy) mouth
2. (synecdochically) person

   Η μάνα του είχε δέκα στόματα να θρέψει.

   I mána tou eíche déka stómata na thrépsei.

   His mother had ten mouths to feed.

Declension

Declension of στόμα

	singular	plural
nominative	στόμα •	στόματα •
genitive	στόματος •	στομάτων •
accusative	στόμα •	στόματα •
vocative	στόμα •	στόματα •