bewapenen

Dutch

Etymology

From be- +‎ wapenen.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈʋaː.pə.nə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: be‧wa‧pe‧nen

Verb

bewapenen

1. (transitive) to arm (to supply with weapons)

Inflection

Conjugation of bewapenen (weak, prefixed)
infinitive	bewapenen
past singular	bewapende
past participle	bewapend
infinitive	bewapenen
gerund	bewapenen n
	present tense	past tense
1st person singular	bewapen	bewapende
2nd person sing. (jij)	bewapent	bewapende
2nd person sing. (u)	bewapent	bewapende
2nd person sing. (gij)	bewapent	bewapende
3rd person singular	bewapent	bewapende
plural	bewapenen	bewapenden
subjunctive sing.1	bewapene	bewapende
subjunctive plur.1	bewapenen	bewapenden
imperative sing.	bewapen
imperative plur.1	bewapent
participles	bewapenend	bewapend
1) Archaic.

Derived terms

• bewapening
• herbewapenen