bíða

See also: Appendix:Variations of "bida"

Faroese

Etymology

From Old Norse bíða, from Proto-Germanic *bīdaną, from Proto-Indo-European *bʰeydʰ-.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈpʊija/

  Rhymes: -ʊija

Verb

bíða (third person singular past indicative bíðaði, third person plural past indicative bíðað, supine bíðað)

1. to wait

Conjugation

Conjugation of bíða (group v-30)
infinitive	bíða
supine	bíðað
participle (a6)1	bíðandi	bíðaður
	present	past
first singular	bíði	bíðaði
second singular	bíðar	bíðaði
third singular	bíðar	bíðaði
plural	bíða	bíðaðu
	imperative
singular	bíða!
plural	bíðið!
1Only the past participle being declined.

Icelandic

Etymology

From Old Norse bíða, from Proto-Germanic *bīdaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈpiːða/

  Rhymes: -iːða

Verb

bíða (strong verb, third-person singular past indicative beið, third-person plural past indicative biðu, supine beðið)

1. (intransitive) to wait

   Bíddu eftir mér! ― Wait for me!

   Bíddu! ― Wait!

2. (transitive, with genitive) to wait for something

   Bíddu mín. ― Wait for me.

3. (transitive, with accusative) to abide, undergo, suffer (some fate, usually something bad)

   Karþagómenn biðu ósigur fyrir Rómverjum.

   The Carthaginians suffered defeat at the hands of the Romans.

Conjugation

bíða — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að bíða
supine (sagnbót)		beðið
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		bíðandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég bíð	við bíðum	present (nútíð)	ég bíði	við bíðum
	þú bíður	þið bíðið		þú bíðir	þið bíðið
	hann, hún, það bíður	þeir, þær, þau bíða		hann, hún, það bíði	þeir, þær, þau bíði
past (þátíð)	ég beið	við biðum	past (þátíð)	ég biði	við biðum
	þú beiðst	þið biðuð		þú biðir	þið biðuð
	hann, hún, það beið	þeir, þær, þau biðu		hann, hún, það biði	þeir, þær, þau biðu
imperative (boðháttur)	bíð (þú)	bíðið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	bíddu	bíðiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

beðinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	beðinn	beðin	beðið		beðnir	beðnar	beðin
accusative (þolfall)	beðinn	beðna	beðið		beðna	beðnar	beðin
dative (þágufall)	beðnum	beðinni	beðnu		beðnum	beðnum	beðnum
genitive (eignarfall)	beðins	beðinnar	beðins		beðinna	beðinna	beðinna
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	beðni	beðna	beðna		beðnu	beðnu	beðnu
accusative (þolfall)	beðna	beðnu	beðna		beðnu	beðnu	beðnu
dative (þágufall)	beðna	beðnu	beðna		beðnu	beðnu	beðnu
genitive (eignarfall)	beðna	beðnu	beðna		beðnu	beðnu	beðnu

Synonyms

• (wait for): bíða eftir (less formal)

Derived terms

Derived terms

• bíða átekta
• bíða bætur
• bíða eftir
• bíða hnekki
• bíða í ofvæni
• bíða lægri hlut
• bíða ósigur
• bíða tjón

Related terms

• bið

References

• Ásgeir Blöndal Magnússon — Íslensk orðsifjabók, (1989). Reykjavík, Orðabók Háskólans. (Available on Málið.is under the “Eldra mál” tab.)

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *bīdaną. Ultimately from Proto-Indo-European *bʰeydʰ- (“to trust”).

Verb

bíða (singular past indicative beið, plural past indicative biðu, past participle biðinn)

1. (transitive, with genitive) to abide, wait for

   bíð þú mín hér

   wait for me here

2. (transitive, with accusative) to suffer, undergo, sustain
3. (transitive, with genitive) to be in store for, await

   fagnaðu, vin minn, því at þín bíðr eilífr fagnaðr

   rejoyce, my friend, for eternal joy awaits you (sg.)

4. (impersonal, with accusative) (there) to be, to be to be had

   hvárki bíðr þar báru né vinds blæ

   there is felt neither wave nor breath of air

Conjugation

Conjugation of bíða — active (strong class 1)

infinitive	bíða
present participle	bíðandi
past participle	biðinn
indicative	present	past
1st-person singular	bíð	beið
2nd-person singular	bíðr	beitt
3rd-person singular	bíðr	beið
1st-person plural	bíðum	biðum
2nd-person plural	bíðið	biðuð
3rd-person plural	bíða	biðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	bíða	biða
2nd-person singular	bíðir	biðir
3rd-person singular	bíði	biði
1st-person plural	bíðim	biðim
2nd-person plural	bíðið	biðið
3rd-person plural	bíði	biði
imperative	present
2nd-person singular	bíð
1st-person plural	bíðum
2nd-person plural	bíðið

Conjugation of bíða — mediopassive (strong class 1)

infinitive	bíðask
present participle	bíðandisk
past participle	biðizk
indicative	present	past
1st-person singular	bíðumk	biðumk
2nd-person singular	bízk	beizk
3rd-person singular	bízk	beizk
1st-person plural	bíðumsk	biðumsk
2nd-person plural	bíðizk	biðuzk
3rd-person plural	bíðask	biðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	bíðumk	biðumk
2nd-person singular	bíðisk	biðisk
3rd-person singular	bíðisk	biðisk
1st-person plural	bíðimsk	biðimsk
2nd-person plural	bíðizk	biðizk
3rd-person plural	bíðisk	biðisk
imperative	present
2nd-person singular	bízk
1st-person plural	bíðumsk
2nd-person plural	bíðizk

Derived terms

• bíðandi f (“biding, waiting, delay”)
• bíðendr m pl (“those who wait”)

Descendants

• Icelandic: bíða
• Faroese: bíða
• Norwegian Bokmål: bie, bissens
• Norwegian Nynorsk: bie bia, bide, bida
• Elfdalian: baiða
• Old Swedish: bīþa
  • Swedish: bida
• Old Danish: bīthæ
  • Danish: bie
  • Scanian: bíða
• Gutnish: bide

References

• bíða in A Concise Dictionary of Old Icelandic, G. T. Zoëga, Clarendon Press, 1910, at Internet Archive.