cognomino

Latin

Etymology

From cognōmen +‎ -ō.

Pronunciation

• (Classical) IPA^(key): /koɡˈnoː.mi.noː/, [kɔŋˈnoːmɪnoː]
• (modern Italianate Ecclesiastical) IPA^(key): /koɲˈɲo.mi.no/, [koɲˈɲɔːmino]

Verb

cognōminō (present infinitive cognōmināre, perfect active cognōmināvī, supine cognōminātum); first conjugation

1. to be named, called; to have a (specified) surname

Conjugation

Conjugation of cognōminō (first conjugation)
indicative		singular			plural
		first	second	third	first	second	third
active	present	cognōminō	cognōminās	cognōminat	cognōmināmus	cognōminātis	cognōminant
	imperfect	cognōminābam	cognōminābās	cognōminābat	cognōminābāmus	cognōminābātis	cognōminābant
	future	cognōminābō	cognōminābis	cognōminābit	cognōminābimus	cognōminābitis	cognōminābunt
	perfect	cognōmināvī	cognōmināvistī	cognōmināvit	cognōmināvimus	cognōmināvistis	cognōmināvērunt, cognōmināvēre
	pluperfect	cognōmināveram	cognōmināverās	cognōmināverat	cognōmināverāmus	cognōmināverātis	cognōmināverant
	future perfect	cognōmināverō	cognōmināveris	cognōmināverit	cognōmināverimus	cognōmināveritis	cognōmināverint
passive	present	cognōminor	cognōmināris, cognōmināre	cognōminātur	cognōmināmur	cognōmināminī	cognōminantur
	imperfect	cognōminābar	cognōminābāris, cognōminābāre	cognōminābātur	cognōminābāmur	cognōminābāminī	cognōminābantur
	future	cognōminābor	cognōmināberis, cognōminābere	cognōminābitur	cognōminābimur	cognōminābiminī	cognōminābuntur
	perfect	cognōminātus + present active indicative of sum
	pluperfect	cognōminātus + imperfect active indicative of sum
	future perfect	cognōminātus + future active indicative of sum
subjunctive		singular			plural
		first	second	third	first	second	third
active	present	cognōminem	cognōminēs	cognōminet	cognōminēmus	cognōminētis	cognōminent
	imperfect	cognōminārem	cognōminārēs	cognōmināret	cognōminārēmus	cognōminārētis	cognōminārent
	perfect	cognōmināverim	cognōmināverīs	cognōmināverit	cognōmināverīmus	cognōmināverītis	cognōmināverint
	pluperfect	cognōmināvissem	cognōmināvissēs	cognōmināvisset	cognōmināvissēmus	cognōmināvissētis	cognōmināvissent
passive	present	cognōminer	cognōminēris, cognōminēre	cognōminētur	cognōminēmur	cognōminēminī	cognōminentur
	imperfect	cognōminārer	cognōminārēris, cognōminārēre	cognōminārētur	cognōminārēmur	cognōminārēminī	cognōminārentur
	perfect	cognōminātus + present active subjunctive of sum
	pluperfect	cognōminātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative		singular			plural
		first	second	third	first	second	third
active	present	—	cognōminā	—	—	cognōmināte	—
	future	—	cognōminātō	cognōminātō	—	cognōminātōte	cognōminantō
passive	present	—	cognōmināre	—	—	cognōmināminī	—
	future	—	cognōminātor	cognōminātor	—	—	cognōminantor
non-finite forms		active			passive
		present	perfect	future	present	perfect	future
infinitives		cognōmināre	cognōmināvisse	cognōminātūrum esse	cognōminārī	cognōminātum esse	cognōminātum īrī
participles		cognōmināns	—	cognōminātūrus	—	cognōminātus	cognōminandus
verbal nouns		gerund				supine
		genitive	dative	accusative	ablative	accusative	ablative
		cognōminandī	cognōminandō	cognōminandum	cognōminandō	cognōminātum	cognōminātū

Descendants

• → English: cognominate

References

• “cognomino”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
• cognomino in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.