communio

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by WingerBot (talk | contribs) as of 08:06, 4 August 2019.
Jump to navigation Jump to search

Latin

Etymology 1

From con- +‎ mūniō.

Pronunciation

Verb

commūniō (present infinitive commūnīre, perfect active commūnīvī, supine commūnītum); fourth conjugation

  1. To barricade
  2. To strengthen
Conjugation
   Conjugation of commūniō (fourth conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present commūniō commūnīs commūnit commūnīmus commūnītis commūniunt
imperfect commūniēbam commūniēbās commūniēbat commūniēbāmus commūniēbātis commūniēbant
future commūniam commūniēs commūniet commūniēmus commūniētis commūnient
perfect commūnīvī commūnīvistī commūnīvit commūnīvimus commūnīvistis commūnīvērunt,
commūnīvēre
pluperfect commūnīveram commūnīverās commūnīverat commūnīverāmus commūnīverātis commūnīverant
future perfect commūnīverō commūnīveris commūnīverit commūnīverimus commūnīveritis commūnīverint
passive present commūnior commūnīris,
commūnīre
commūnītur commūnīmur commūnīminī commūniuntur
imperfect commūniēbar commūniēbāris,
commūniēbāre
commūniēbātur commūniēbāmur commūniēbāminī commūniēbantur
future commūniar commūniēris,
commūniēre
commūniētur commūniēmur commūniēminī commūnientur
perfect commūnītus + present active indicative of sum
pluperfect commūnītus + imperfect active indicative of sum
future perfect commūnītus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present commūniam commūniās commūniat commūniāmus commūniātis commūniant
imperfect commūnīrem commūnīrēs commūnīret commūnīrēmus commūnīrētis commūnīrent
perfect commūnīverim commūnīverīs commūnīverit commūnīverīmus commūnīverītis commūnīverint
pluperfect commūnīvissem commūnīvissēs commūnīvisset commūnīvissēmus commūnīvissētis commūnīvissent
passive present commūniar commūniāris,
commūniāre
commūniātur commūniāmur commūniāminī commūniantur
imperfect commūnīrer commūnīrēris,
commūnīrēre
commūnīrētur commūnīrēmur commūnīrēminī commūnīrentur
perfect commūnītus + present active subjunctive of sum
pluperfect commūnītus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present commūnī commūnīte
future commūnītō commūnītō commūnītōte commūniuntō
passive present commūnīre commūnīminī
future commūnītor commūnītor commūniuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives commūnīre commūnīvisse commūnītūrum esse commūnīrī commūnītum esse commūnītum īrī
participles commūniēns commūnītūrus commūnītus commūniendus,
commūniundus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
commūniendī commūniendō commūniendum commūniendō commūnītum commūnītū
Derived terms

Etymology 2

Found in Late Latin in ecclesiastical senses; from commūnis.

Noun

commūniō f (genitive commūniōnis); third declension

  1. communion (all senses)
  2. association, fellowship, community
Declension

Third-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative commūniō commūniōnēs
Genitive commūniōnis commūniōnum
Dative commūniōnī commūniōnibus
Accusative commūniōnem commūniōnēs
Ablative commūniōne commūniōnibus
Vocative commūniō commūniōnēs

Descendants

References

  • communio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • communio”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • communio in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • communio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.