consonante

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Asturian[edit]

Noun[edit]

consonante f (plural consonantes)

  1. A consonant.

Derived terms[edit]

Corsican[edit]

Pronunciation[edit]

Noun[edit]

consonante f (plural consonanti)

  1. Alternative form of cunsunante

References[edit]

Italian[edit]

Pronunciation[edit]

  • IPA(key): /kon.soˈnan.te/
  • Rhymes: -ante
  • Hyphenation: con‧so‧nàn‧te

Etymology 1[edit]

From Latin cōnsonantem (resounding”; “agreeing). By surface analysis, con- (with”, “together) +‎ s(u)on(o) (sound) +‎ -ante (-ant, adjectival suffix).

Adjective[edit]

consonante (plural consonanti)

  1. consonant, accordant
Related terms[edit]

Etymology 2[edit]

Borrowed from Latin cōnsonāns (consonant).

Noun[edit]

consonante f (plural consonanti)

  1. consonant
Derived terms[edit]

See also[edit]

Anagrams[edit]

Latin[edit]

Noun[edit]

cōnsonante

  1. ablative singular of cōnsonāns

Spanish[edit]

Pronunciation[edit]

  • IPA(key): /konsoˈnante/ [kõn.soˈnãn̪.t̪e]
  • Rhymes: -ante
  • Syllabification: con‧so‧nan‧te

Adjective[edit]

consonante m or f (masculine and feminine plural consonantes)

  1. consonant

Noun[edit]

consonante f (plural consonantes)

  1. consonant

Derived terms[edit]

Related terms[edit]

Further reading[edit]