flakka

English

Etymology

(This etymology is missing or incomplete. Please add to it, or discuss it at the Etymology scriptorium.)

Noun

flakka (uncountable)

1. (slang) The stimulant drug alpha-pyrrolidinopentiophenone.

---

Icelandic

Etymology

From Old Norse flakka.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈflahka/
• Rhymes: -ahka

Verb

flakka (weak verb, third-person singular past indicative flakkaði, supine flakkað)

1. (intransitive) to wander, to roam

   Synonyms: ráfa, eigra, reika, rangla, sveima

Conjugation

flakka — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að flakka
supine (sagnbót)		flakkað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		flakkandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég flakka	við flökkum	present (nútíð)	ég flakki	við flökkum
	þú flakkar	þið flakkið		þú flakkir	þið flakkið
	hann, hún, það flakkar	þeir, þær, þau flakka		hann, hún, það flakki	þeir, þær, þau flakki
past (þátíð)	ég flakkaði	við flökkuðum	past (þátíð)	ég flakkaði	við flökkuðum
	þú flakkaðir	þið flökkuðuð		þú flakkaðir	þið flökkuðuð
	hann, hún, það flakkaði	þeir, þær, þau flökkuðu		hann, hún, það flakkaði	þeir, þær, þau flökkuðu
imperative (boðháttur)	flakka (þú)	flakkið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	flakkaðu	flakkiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Derived terms

• flakk (“wandering, roaming”)
• flakkari (“wanderer, vagrant”)

---

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

• flakke

Etymology

From Old Norse flakka.

Pronunciation

• IPA^(key): /²flɑkːɑ/

Verb

flakka (present tense flakkar, past tense flakka, past participle flakka, passive infinitive flakkast, present participle flakkande, imperative flakka/flakk)

1. to wander about
2. to flicker (as the light of a candle)
3. to flit (move rapidly, unpredictably)

References

• “flakka” in The Nynorsk Dictionary.