hringja

Icelandic

Etymology

From Old Norse hringja, from Proto-Germanic *hringijaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈr̥iɲca/
• Rhymes: -iɲca

Verb

hringja (weak verb, third-person singular past indicative hringdi, supine hringt)

1. (with dative) to phone, to call almost always used with í (then followed by accusative)

   Ég hringi í þig þegar ég er búinn með matinn.

   I'll call you when I've finished eating.

2. (with dative) to ring (a doorbell)

   Ætlar þú að hringja (dyra)bjöllunni.

   Shall you ring the (door)bell?

Conjugation

hringja — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að hringja
supine (sagnbót)		hringt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hringjandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hringi	við hringjum	present (nútíð)	ég hringi	við hringjum
	þú hringir	þið hringið		þú hringir	þið hringið
	hann, hún, það hringir	þeir, þær, þau hringja		hann, hún, það hringi	þeir, þær, þau hringi
past (þátíð)	ég hringdi	við hringdum	past (þátíð)	ég hringdi	við hringdum
	þú hringdir	þið hringduð		þú hringdir	þið hringduð
	hann, hún, það hringdi	þeir, þær, þau hringdu		hann, hún, það hringdi	þeir, þær, þau hringdu
imperative (boðháttur)	hring (þú)	hringið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hringdu	hringiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hringjast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að hringjast
supine (sagnbót)		hringst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hringjandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hringist	við hringjumst	present (nútíð)	ég hringist	við hringjumst
	þú hringist	þið hringist		þú hringist	þið hringist
	hann, hún, það hringist	þeir, þær, þau hringjast		hann, hún, það hringist	þeir, þær, þau hringist
past (þátíð)	ég hringdist	við hringdumst	past (þátíð)	ég hringdist	við hringdumst
	þú hringdist	þið hringdust		þú hringdist	þið hringdust
	hann, hún, það hringdist	þeir, þær, þau hringdust		hann, hún, það hringdist	þeir, þær, þau hringdust
imperative (boðháttur)	hringst (þú)	hringist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hringstu	hringisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hringdur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hringdur	hringd	hringt		hringdir	hringdar	hringd
accusative (þolfall)	hringdan	hringda	hringt		hringda	hringdar	hringd
dative (þágufall)	hringdum	hringdri	hringdu		hringdum	hringdum	hringdum
genitive (eignarfall)	hringds	hringdrar	hringds		hringdra	hringdra	hringdra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hringdi	hringda	hringda		hringdu	hringdu	hringdu
accusative (þolfall)	hringda	hringdu	hringda		hringdu	hringdu	hringdu
dative (þágufall)	hringda	hringdu	hringda		hringdu	hringdu	hringdu
genitive (eignarfall)	hringda	hringdu	hringda		hringdu	hringdu	hringdu

Synonyms

• (to phone): hringja í
• (ring): dingla

Noun

hringja f (genitive singular hringju, nominative plural hringjur)

1. (dated) buckle

   Synonyms: sylgja, spenna

Declension

declension of hringja

f-w1	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	hringja	hringjan	hringjur	hringjurnar
accusative	hringju	hringjuna	hringjur	hringjurnar
dative	hringju	hringjunni	hringjum	hringjunum
genitive	hringju	hringjunnar	hringja/hringna	hringjanna/hringnanna