hverfa

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkʰvɛrva/

  Rhymes: -ɛrva

Etymology 1

From Old Norse hverfa, from Proto-Germanic *hwerbaną.

Verb

hverfa (strong verb, third-person singular past indicative hvarf, third-person plural past indicative hurfu, supine horfið)

1. (intransitive) to turn (to something, back, etc.)
2. to disappear

   Stundum langar mig bara að hverfa.

   Sometimes I just want to disappear.

Conjugation

hverfa — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að hverfa
supine (sagnbót)		horfið
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hverfandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hverf	við hverfum	present (nútíð)	ég hverfi	við hverfum
	þú hverfur	þið hverfið		þú hverfir	þið hverfið
	hann, hún, það hverfur	þeir, þær, þau hverfa		hann, hún, það hverfi	þeir, þær, þau hverfi
past (þátíð)	ég hvarf	við hurfum	past (þátíð)	ég hyrfi	við hyrfum
	þú hvarfst	þið hurfuð		þú hyrfir	þið hyrfuð
	hann, hún, það hvarf	þeir, þær, þau hurfu		hann, hún, það hyrfi	þeir, þær, þau hyrfu
imperative (boðháttur)	hverf (þú)	hverfið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hverfðu	hverfiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

horfinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	horfinn	horfin	horfið		horfnir	horfnar	horfin
accusative (þolfall)	horfinn	horfna	horfið		horfna	horfnar	horfin
dative (þágufall)	horfnum	horfinni	horfnu		horfnum	horfnum	horfnum
genitive (eignarfall)	horfins	horfinnar	horfins		horfinna	horfinna	horfinna
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	horfni	horfna	horfna		horfnu	horfnu	horfnu
accusative (þolfall)	horfna	horfnu	horfna		horfnu	horfnu	horfnu
dative (þágufall)	horfna	horfnu	horfna		horfnu	horfnu	horfnu
genitive (eignarfall)	horfna	horfnu	horfna		horfnu	horfnu	horfnu

Derived terms

• hverfa frá (to stop doing something)
• hverfa til (to embrace something)

Etymology 2

Causative of hverfa (1). From Old Norse hverfa, from Proto-Germanic *hwarbijaną.

Verb

hverfa (weak verb, third-person singular past indicative hverfði, supine hverft)

1. (transitive) to turn

Conjugation

hverfa — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að hverfa
supine (sagnbót)		hverft
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hverfandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hverfi	við hverfum	present (nútíð)	ég hverfi	við hverfum
	þú hverfir	þið hverfið		þú hverfir	þið hverfið
	hann, hún, það hverfir	þeir, þær, þau hverfa		hann, hún, það hverfi	þeir, þær, þau hverfi
past (þátíð)	ég hverfði	við hverfðum	past (þátíð)	ég hverfði	við hverfðum
	þú hverfðir	þið hverfðuð		þú hverfðir	þið hverfðuð
	hann, hún, það hverfði	þeir, þær, þau hverfðu		hann, hún, það hverfði	þeir, þær, þau hverfðu
imperative (boðháttur)	hverf (þú)	hverfið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hverfðu	hverfiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hverfast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að hverfast
supine (sagnbót)		hverfst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hverfandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hverfist	við hverfumst	present (nútíð)	ég hverfist	við hverfumst
	þú hverfist	þið hverfist		þú hverfist	þið hverfist
	hann, hún, það hverfist	þeir, þær, þau hverfast		hann, hún, það hverfist	þeir, þær, þau hverfist
past (þátíð)	ég hverfðist	við hverfðumst	past (þátíð)	ég hverfðist	við hverfðumst
	þú hverfðist	þið hverfðust		þú hverfðist	þið hverfðust
	hann, hún, það hverfðist	þeir, þær, þau hverfðust		hann, hún, það hverfðist	þeir, þær, þau hverfðust
imperative (boðháttur)	hverfst (þú)	hverfist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hverfstu	hverfisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hverfður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hverfður	hverfð	hverft		hverfðir	hverfðar	hverfð
accusative (þolfall)	hverfðan	hverfða	hverft		hverfða	hverfðar	hverfð
dative (þágufall)	hverfðum	hverfðri	hverfðu		hverfðum	hverfðum	hverfðum
genitive (eignarfall)	hverfðs	hverfðrar	hverfðs		hverfðra	hverfðra	hverfðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hverfði	hverfða	hverfða		hverfðu	hverfðu	hverfðu
accusative (þolfall)	hverfða	hverfðu	hverfða		hverfðu	hverfðu	hverfðu
dative (þágufall)	hverfða	hverfðu	hverfða		hverfðu	hverfðu	hverfðu
genitive (eignarfall)	hverfða	hverfðu	hverfða		hverfðu	hverfðu	hverfðu

Etymology 3

Noun

hverfa

1. indefinite genitive plural of hverfi

Old Norse

Etymology 1

From Proto-Germanic *hwerbaną.

Verb

hverfa (singular past indicative hvarf, plural past indicative hurfu, past participle horfinn)

1. (intransitive) to have a circular or rotary motion; turn around

Conjugation

Conjugation of hverfa — active (strong class 3)

infinitive	hverfa
present participle	hverfandi
past participle	horfinn
indicative	present	past
1st-person singular	hverf	hvarf
2nd-person singular	hverfr	hvarft
3rd-person singular	hverfr	hvarf
1st-person plural	hverfum	hurfum
2nd-person plural	hverfið	hurfuð
3rd-person plural	hverfa	hurfu
subjunctive	present	past
1st-person singular	hverfa	hyrfa
2nd-person singular	hverfir	hyrfir
3rd-person singular	hverfi	hyrfi
1st-person plural	hverfim	hyrfim
2nd-person plural	hverfið	hyrfið
3rd-person plural	hverfi	hyrfi
imperative	present
2nd-person singular	hverf
1st-person plural	hverfum
2nd-person plural	hverfið

Conjugation of hverfa — mediopassive (strong class 3)

infinitive	hverfask
present participle	hverfandisk
past participle	horfizk
indicative	present	past
1st-person singular	hverfumk	hurfumk
2nd-person singular	hverfsk	hvarfzk
3rd-person singular	hverfsk	hvarfsk
1st-person plural	hverfumsk	hurfumsk
2nd-person plural	hverfizk	hurfuzk
3rd-person plural	hverfask	hurfusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	hverfumk	hyrfumk
2nd-person singular	hverfisk	hyrfisk
3rd-person singular	hverfisk	hyrfisk
1st-person plural	hverfimsk	hyrfimsk
2nd-person plural	hverfizk	hyrfizk
3rd-person plural	hverfisk	hyrfisk
imperative	present
2nd-person singular	hverfsk
1st-person plural	hverfumsk
2nd-person plural	hverfizk

Descendants

• Icelandic: hverfa
• Norwegian Nynorsk: kverva, kverve

Etymology 2

From Proto-Germanic *hwarbijaną, causative of *hwerbaną.

Verb

hverfa (singular past indicative hverfði, plural past indicative hverfðu, past participle hverfðr)

1. (transitive) to turn (a thing in a certain direction); to change someone's mind

Conjugation

Conjugation of hverfa — active (weak class 1)

infinitive	hverfa
present participle	hverfandi
past participle	hverfðr
indicative	present	past
1st-person singular	hverfi	hverfða
2nd-person singular	hverfir	hverfðir
3rd-person singular	hverfir	hverfði
1st-person plural	hverfum	hverfðum
2nd-person plural	hverfið	hverfðuð
3rd-person plural	hverfa	hverfðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	hverfa	hverfða
2nd-person singular	hverfir	hverfðir
3rd-person singular	hverfi	hverfði
1st-person plural	hverfim	hverfðim
2nd-person plural	hverfið	hverfðið
3rd-person plural	hverfi	hverfði
imperative	present
2nd-person singular	hverf, hverfi
1st-person plural	hverfum
2nd-person plural	hverfið

Conjugation of hverfa — mediopassive (weak class 1)

infinitive	hverfask
present participle	hverfandisk
past participle	hverfzk
indicative	present	past
1st-person singular	hverfumk	hverfðumk
2nd-person singular	hverfisk	hverfðisk
3rd-person singular	hverfisk	hverfðisk
1st-person plural	hverfumsk	hverfðumsk
2nd-person plural	hverfizk	hverfðuzk
3rd-person plural	hverfask	hverfðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	hverfumk	hverfðumk
2nd-person singular	hverfisk	hverfðisk
3rd-person singular	hverfisk	hverfðisk
1st-person plural	hverfimsk	hverfðimsk
2nd-person plural	hverfizk	hverfðizk
3rd-person plural	hverfisk	hverfðisk
imperative	present
2nd-person singular	hverfsk, hverfisk
1st-person plural	hverfumsk
2nd-person plural	hverfizk

Descendants

• Icelandic: hverfa
• Norwegian Nynorsk: kverva, kverve

Etymology 3

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

hverfa

1. genitive plural of hverfi

Adjective

hverfa

1. inflection of hverfr:
   1. positive degree strong feminine accusative singular
   2. positive degree strong masculine accusative plural
   3. positive degree weak masculine oblique singular
   4. positive degree weak masculine feminine nominative singular
   5. positive degree neuter singular

References

• “hverfa”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press