kietelen

Dutch

Alternative forms

• ketelen (obsolete)
• kittelen (dialectal)

Etymology

From Middle Dutch kitelen. This etymology is incomplete. You can help Wiktionary by elaborating on the origins of this term.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈki.tə.lə(n)/

• audio:

  (file)

• Hyphenation: kie‧te‧len

Verb

kietelen

1. to tickle

Inflection

Conjugation of kietelen (weak)
infinitive	kietelen
past singular	kietelde
past participle	gekieteld
infinitive	kietelen
gerund	kietelen n
	present tense	past tense
1st person singular	kietel	kietelde
2nd person sing. (jij)	kietelt, kietel2	kietelde
2nd person sing. (u)	kietelt	kietelde
2nd person sing. (gij)	kietelt	kietelde
3rd person singular	kietelt	kietelde
plural	kietelen	kietelden
subjunctive sing.1	kietele	kietelde
subjunctive plur.1	kietelen	kietelden
imperative sing.	kietel
imperative plur.1	kietelt
participles	kietelend	gekieteld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• kietelaar
• kieteldood