meekomen

Dutch

Etymology

mee +‎ komen

Pronunciation

• meekomen:

  (file)

Verb

meekomen

1. to come along with; accompany; join
2. to keep up with rhythm

Inflection

Conjugation of meekomen (strong class 4, irregular, separable)
infinitive	meekomen
past singular	kwam mee
past participle	meegekomen
infinitive	meekomen
gerund	meekomen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	kom mee	kwam mee	meekom	meekwam
2nd person sing. (jij)	komt mee, kom mee2	kwam mee	meekomt	meekwam
2nd person sing. (u)	komt mee	kwam mee	meekomt	meekwam
2nd person sing. (gij)	komt mee	kwaamt mee	meekomt	meekwaamt
3rd person singular	komt mee	kwam mee	meekomt	meekwam
plural	komen mee	kwamen mee	meekomen	meekwamen
subjunctive sing.1	kome mee	kwame mee	meekome	meekwame
subjunctive plur.1	komen mee	kwamen mee	meekomen	meekwamen
imperative sing.	kom mee
imperative plur.1	komt mee
participles	meekomend	meegekomen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• komen mee