meespelen

Dutch

Etymology

From mee (“with”) +‎ spelen (“play”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈmeːˌspeːlə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: mee‧spe‧len

Verb

meespelen

1. (transitive) to play a game, to take part in a competition

   De topscorer kon die wedstrijd wegens een blessure niet meespelen.

   The top scorer could not play in that match due to an injury.

2. to play a part (to contribute to the outcome)

   Er speelde mee dat ik er al mensen kende.

   It played a part that I already knew people there.

Conjugation

Conjugation of meespelen (weak, separable)
infinitive	meespelen
past singular	speelde mee
past participle	meegespeeld
infinitive	meespelen
gerund	meespelen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	speel mee	speelde mee	meespeel	meespeelde
2nd person sing. (jij)	speelt mee, speel mee2	speelde mee	meespeelt	meespeelde
2nd person sing. (u)	speelt mee	speelde mee	meespeelt	meespeelde
2nd person sing. (gij)	speelt mee	speelde mee	meespeelt	meespeelde
3rd person singular	speelt mee	speelde mee	meespeelt	meespeelde
plural	spelen mee	speelden mee	meespelen	meespeelden
subjunctive sing.1	spele mee	speelde mee	meespele	meespeelde
subjunctive plur.1	spelen mee	speelden mee	meespelen	meespeelden
imperative sing.	speel mee
imperative plur.1	speelt mee
participles	meespelend	meegespeeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• spelen mee