opkomen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch opcomen. Equivalent to op +‎ komen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔpˌkoː.mə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: op‧ko‧men

Verb

opkomen

1. to come up, to rise
2. to come on (i.e. a stage)

Inflection

Conjugation of opkomen (strong class 4, irregular, separable)
infinitive	opkomen
past singular	kwam op
past participle	opgekomen
infinitive	opkomen
gerund	opkomen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	kom op	kwam op	opkom	opkwam
2nd person sing. (jij)	komt op, kom op2	kwam op	opkomt	opkwam
2nd person sing. (u)	komt op	kwam op	opkomt	opkwam
2nd person sing. (gij)	komt op	kwaamt op	opkomt	opkwaamt
3rd person singular	komt op	kwam op	opkomt	opkwam
plural	komen op	kwamen op	opkomen	opkwamen
subjunctive sing.1	kome op	kwame op	opkome	opkwame
subjunctive plur.1	komen op	kwamen op	opkomen	opkwamen
imperative sing.	kom op
imperative plur.1	komt op
participles	opkomend	opgekomen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

• Afrikaans: opkom

Anagrams

• komen op, kopen om, omkopen