orzec

Polish

Etymology

From o- +‎ rzec.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔ.ʐɛt͡s/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -ɔʐɛt͡s
• Syllabification: o‧rzec

Verb

orzec pf (imperfective orzekać)

1. (intransitive, law) to rule, to pronounce

Conjugation

Conjugation of orzec pf
	person	singular			plural
		masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		orzec
future tense	1st	orzeknę			orzekniemy
	2nd	orzekniesz			orzekniecie
	3rd	orzeknie			orzekną
	impersonal	orzeknie się
past tense	1st	orzekłem, -(e)m orzekł	orzekłam, -(e)m orzekła	orzekłom, -(e)m orzekło	orzekliśmy, -(e)śmy orzekli	orzekłyśmy, -(e)śmy orzekły
	2nd	orzekłeś, -(e)ś orzekł	orzekłaś, -(e)ś orzekła	orzekłoś, -(e)ś orzekło	orzekliście, -(e)ście orzekli	orzekłyście, -(e)ście orzekły
	3rd	orzekł	orzekła	orzekło	orzekli	orzekły
	impersonal	orzeczono
conditional	1st	orzekłbym, bym orzekł	orzekłabym, bym orzekła	orzekłobym, bym orzekło	orzeklibyśmy, byśmy orzekli	orzekłybyśmy, byśmy orzekły
	2nd	orzekłbyś, byś orzekł	orzekłabyś, byś orzekła	orzekłobyś, byś orzekło	orzeklibyście, byście orzekli	orzekłybyście, byście orzekły
	3rd	orzekłby, by orzekł	orzekłaby, by orzekła	orzekłoby, by orzekło	orzekliby, by orzekli	orzekłyby, by orzekły
	impersonal	orzeczono by
imperative	1st	niech orzeknę			orzeknijmy
	2nd	orzeknij			orzeknijcie
	3rd	niech orzeknie			niech orzekną
passive adjectival participle		orzeczony	orzeczona	orzeczone	orzeczeni	orzeczone
anterior adverbial participle		orzekłszy
verbal noun		orzeczenie

Further reading

• orzec in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• orzec in Polish dictionaries at PWN