praecanto

Latin

Etymology

prae- (“before”) +‎ cantō (“I sing”)

Pronunciation

• (Classical) IPA^(key): /prae̯ˈkan.toː/, [präe̯ˈkän̪t̪oː]
• (modern Italianate Ecclesiastical) IPA^(key): /preˈkan.to/, [preˈkän̪t̪o]

Verb

praecantō (present infinitive praecantāre, perfect active praecantāvī, supine praecantātum); first conjugation

1. (pre-Classical) to foretell, prophesy
2. (post-Augustan) to enchant, bewitch

Conjugation

Conjugation of praecantō (first conjugation)
indicative		singular			plural
		first	second	third	first	second	third
active	present	praecantō	praecantās	praecantat	praecantāmus	praecantātis	praecantant
	imperfect	praecantābam	praecantābās	praecantābat	praecantābāmus	praecantābātis	praecantābant
	future	praecantābō	praecantābis	praecantābit	praecantābimus	praecantābitis	praecantābunt
	perfect	praecantāvī	praecantāvistī	praecantāvit	praecantāvimus	praecantāvistis	praecantāvērunt, praecantāvēre
	pluperfect	praecantāveram	praecantāverās	praecantāverat	praecantāverāmus	praecantāverātis	praecantāverant
	future perfect	praecantāverō	praecantāveris	praecantāverit	praecantāverimus	praecantāveritis	praecantāverint
passive	present	praecantor	praecantāris, praecantāre	praecantātur	praecantāmur	praecantāminī	praecantantur
	imperfect	praecantābar	praecantābāris, praecantābāre	praecantābātur	praecantābāmur	praecantābāminī	praecantābantur
	future	praecantābor	praecantāberis, praecantābere	praecantābitur	praecantābimur	praecantābiminī	praecantābuntur
	perfect	praecantātus + present active indicative of sum
	pluperfect	praecantātus + imperfect active indicative of sum
	future perfect	praecantātus + future active indicative of sum
subjunctive		singular			plural
		first	second	third	first	second	third
active	present	praecantem	praecantēs	praecantet	praecantēmus	praecantētis	praecantent
	imperfect	praecantārem	praecantārēs	praecantāret	praecantārēmus	praecantārētis	praecantārent
	perfect	praecantāverim	praecantāverīs	praecantāverit	praecantāverīmus	praecantāverītis	praecantāverint
	pluperfect	praecantāvissem	praecantāvissēs	praecantāvisset	praecantāvissēmus	praecantāvissētis	praecantāvissent
passive	present	praecanter	praecantēris, praecantēre	praecantētur	praecantēmur	praecantēminī	praecantentur
	imperfect	praecantārer	praecantārēris, praecantārēre	praecantārētur	praecantārēmur	praecantārēminī	praecantārentur
	perfect	praecantātus + present active subjunctive of sum
	pluperfect	praecantātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative		singular			plural
		first	second	third	first	second	third
active	present	—	praecantā	—	—	praecantāte	—
	future	—	praecantātō	praecantātō	—	praecantātōte	praecantantō
passive	present	—	praecantāre	—	—	praecantāminī	—
	future	—	praecantātor	praecantātor	—	—	praecantantor
non-finite forms		active			passive
		present	perfect	future	present	perfect	future
infinitives		praecantāre	praecantāvisse	praecantātūrum esse	praecantārī	praecantātum esse	praecantātum īrī
participles		praecantāns	—	praecantātūrus	—	praecantātus	praecantandus
verbal nouns		gerund				supine
		genitive	dative	accusative	ablative	accusative	ablative
		praecantandī	praecantandō	praecantandum	praecantandō	praecantātum	praecantātū

References

• “praecanto”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
• praecanto in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.