rozbałamucić

Polish

Etymology

From roz- +‎ bałamucić. First attested in 1781.

Pronunciation

• IPA^(key): /rɔz.ba.waˈmu.t͡ɕit͡ɕ/
• Rhymes: -ut͡ɕit͡ɕ
• Syllabification: roz‧ba‧ła‧mu‧cić

Verb

rozbałamucić pf (imperfective rozbałamucać)

1. (transitive) to mis-brag (to cause someone to be in a worse state due to giving complements)
2. (reflexive with się) to be mis-bragged (to find oneself in a worse state due to giving complements)

Conjugation

Conjugation of rozbałamucić pf
	person	singular			plural
		masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		rozbałamucić
future tense	1st	rozbałamucę			rozbałamucimy
	2nd	rozbałamucisz			rozbałamucicie
	3rd	rozbałamuci			rozbałamucą
	impersonal	rozbałamuci się
past tense	1st	rozbałamuciłem, -(e)m rozbałamucił	rozbałamuciłam, -(e)m rozbałamuciła	rozbałamuciłom, -(e)m rozbałamuciło	rozbałamuciliśmy, -(e)śmy rozbałamucili	rozbałamuciłyśmy, -(e)śmy rozbałamuciły
	2nd	rozbałamuciłeś, -(e)ś rozbałamucił	rozbałamuciłaś, -(e)ś rozbałamuciła	rozbałamuciłoś, -(e)ś rozbałamuciło	rozbałamuciliście, -(e)ście rozbałamucili	rozbałamuciłyście, -(e)ście rozbałamuciły
	3rd	rozbałamucił	rozbałamuciła	rozbałamuciło	rozbałamucili	rozbałamuciły
	impersonal	rozbałamucono
conditional	1st	rozbałamuciłbym, bym rozbałamucił	rozbałamuciłabym, bym rozbałamuciła	rozbałamuciłobym, bym rozbałamuciło	rozbałamucilibyśmy, byśmy rozbałamucili	rozbałamuciłybyśmy, byśmy rozbałamuciły
	2nd	rozbałamuciłbyś, byś rozbałamucił	rozbałamuciłabyś, byś rozbałamuciła	rozbałamuciłobyś, byś rozbałamuciło	rozbałamucilibyście, byście rozbałamucili	rozbałamuciłybyście, byście rozbałamuciły
	3rd	rozbałamuciłby, by rozbałamucił	rozbałamuciłaby, by rozbałamuciła	rozbałamuciłoby, by rozbałamuciło	rozbałamuciliby, by rozbałamucili	rozbałamuciłyby, by rozbałamuciły
	impersonal	rozbałamucono by
imperative	1st	niech rozbałamucę			rozbałamućmy
	2nd	rozbałamuć			rozbałamućcie
	3rd	niech rozbałamuci			niech rozbałamucą
passive adjectival participle		rozbałamucony	rozbałamucona	rozbałamucone	rozbałamuceni	rozbałamucone
anterior adverbial participle		rozbałamuciwszy
verbal noun		rozbałamucenie

Further reading

• rozbałamucić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• rozbałamucić się in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• rozbałamucić in Polish dictionaries at PWN
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “rozbałamucić”, in Słownik języka polskiego
• Aleksander Zdanowicz (1861) “rozbałamucić”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1912), “rozbałamucić”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 5, Warsaw, page 572
• rozbałamucić in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego