rozkładacz
Jump to navigation
Jump to search
Polish[edit]
Etymology[edit]
From rozkładać + -acz. First attested in 1744.[1]
Pronunciation[edit]
- IPA(key): /rɔsˈkwa.dat͡ʂ/
- (Middle Polish) IPA(key): /rɔsˈkɫa.dat͡ʂ/
- Rhymes: -adat͡ʂ
- Syllabification: roz‧kła‧dacz
Noun[edit]
rozkładacz m pers
Declension[edit]
Declension of rozkładacz
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | rozkładacz | rozkładacze |
genitive | rozkładacza | rozkładaczy |
dative | rozkładaczowi | rozkładaczom |
accusative | rozkładacza | rozkładaczy |
instrumental | rozkładaczem | rozkładaczami |
locative | rozkładaczu | rozkładaczach |
vocative | rozkładaczu | rozkładacze |
Related terms[edit]
adjectives
adverbs
nouns
verbs
References[edit]
Further reading[edit]
- Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “rozkładacz”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
- Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “rozkładacz”, in Słownik języka polskiego[2]
- Aleksander Zdanowicz (1861) “rozkładacz”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861[3]
- J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1912), “rozkładacz”, in Słownik języka polskiego[4] (in Polish), volume 5, Warsaw, page 630