spoliëren

Dutch

Etymology

Borrowed from French spolier.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌspoː.liˈeː.rə(n)/, [ˌspoː.liˈjeː.rə(n)]

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: spo‧li‧e‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

spoliëren

1. (transitive, formal) to plunder, to spoliate, to despoil
   • 1517, Cornelius Aurelius, Die cronycke van Hollandt, Zeelandt ende Vrieslant, met die cronike der biscoppen van Uutrecht, page 19 verso.

     Dese Walachryn opstelde nijewe wetten ende manieren, ende alle dat die coninghen ende heren ordineert ende gheset hadden, casseerde ende maecte hi te niet; ende heeft der goden tempelen gespolieert ende beroeft van cleinoden ende chijerheden, ende heefter sine wiven mede verchijert.

     (please add an English translation of this quotation)

Inflection

Conjugation of spoliëren (weak)
infinitive	spoliëren
past singular	spolieerde
past participle	gespolieerd
infinitive	spoliëren
gerund	spoliëren n
	present tense	past tense
1st person singular	spolieer	spolieerde
2nd person sing. (jij)	spolieert	spolieerde
2nd person sing. (u)	spolieert	spolieerde
2nd person sing. (gij)	spolieert	spolieerde
3rd person singular	spolieert	spolieerde
plural	spoliëren	spolieerden
subjunctive sing.1	spoliëre	spolieerde
subjunctive plur.1	spoliëren	spolieerden
imperative sing.	spolieer
imperative plur.1	spolieert
participles	spoliërend	gespolieerd
1) Archaic.