tijd

Dutch

Etymology

From Middle Dutch tijt, from Old Dutch tīt, from Proto-Germanic *tīdiz.

Pronunciation

• IPA^(key): /tɛi̯t/

• audio:

  (file)

Noun

tijd m (plural tijden, diminutive tijdje n)

1. time
2. (grammar) tense

Derived terms

• bloeitijd
• bronstijd
• deeltijds
• destijds
• eertijds
• etenstijd
• gelijktijdig
• ijzertijd
• ruimte-tijd
• slapenstijd
• tegelijkertijd
• tegenwoordige tijd
• tijdelijk
• tijdens
• tijdgenoot
• tijdnood
• tijdschaal
• tijdsduur
• tijdstip
• vechtenstijd
• verleden tijd
• voltijds
• wachttijd

 

Descendants

• Afrikaans: tyd