vænta

See also: vänta

Faroese

Etymology

From Old Norse vænta, from Proto-Germanic *wēnatjaną.

Pronunciation

• Homophones: vanta, vantað, væntað

Verb

vænta (third person singular past indicative væntaði, third person plural past indicative væntaðu, supine væntað)

1. to expect

Conjugation

Conjugation of vænta (group v-30)
infinitive	vænta
supine	væntað
participle (a6)1	væntandi	væntaður
	present	past
first singular	vænti	væntaði
second singular	væntar	væntaði
third singular	væntar	væntaði
plural	vænta	væntaðu
	imperative
singular	vænta!
plural	væntið!
1Only the past participle being declined.

---

Icelandic

Etymology

From Old Norse vænta, from Proto-Germanic *wēnatjaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈvain̥ta/

  Rhymes: -ain̥ta

Verb

vænta (weak verb, third-person singular past indicative vænti, supine vænt)

1. (transitive, with genitive) to expect

Conjugation

vænta — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að vænta
supine (sagnbót)		vænt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		væntandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég vænti	við væntum	present (nútíð)	ég vænti	við væntum
	þú væntir	þið væntið		þú væntir	þið væntið
	hann, hún, það væntir	þeir, þær, þau vænta		hann, hún, það vænti	þeir, þær, þau vænti
past (þátíð)	ég vænti	við væntum	past (þátíð)	ég vænti	við væntum
	þú væntir	þið væntuð		þú væntir	þið væntuð
	hann, hún, það vænti	þeir, þær, þau væntu		hann, hún, það vænti	þeir, þær, þau væntu
imperative (boðháttur)	vænt (þú)	væntið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	væntu	væntiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

væntast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að væntast
supine (sagnbót)		vænst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		væntandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég væntist	við væntumst	present (nútíð)	ég væntist	við væntumst
	þú væntist	þið væntist		þú væntist	þið væntist
	hann, hún, það væntist	þeir, þær, þau væntast		hann, hún, það væntist	þeir, þær, þau væntist
past (þátíð)	ég væntist	við væntumst	past (þátíð)	ég væntist	við væntumst
	þú væntist	þið væntust		þú væntist	þið væntust
	hann, hún, það væntist	þeir, þær, þau væntust		hann, hún, það væntist	þeir, þær, þau væntust
imperative (boðháttur)	vænst (þú)	væntist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	vænstu	væntisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

væntur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	væntur	vænt	vænt		væntir	væntar	vænt
accusative (þolfall)	væntan	vænta	vænt		vænta	væntar	vænt
dative (þágufall)	væntum	væntri	væntu		væntum	væntum	væntum
genitive (eignarfall)	vænts	væntrar	vænts		væntra	væntra	væntra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	vænti	vænta	vænta		væntu	væntu	væntu
accusative (þolfall)	vænta	væntu	vænta		væntu	væntu	væntu
dative (þágufall)	vænta	væntu	vænta		væntu	væntu	væntu
genitive (eignarfall)	vænta	væntu	vænta		væntu	væntu	væntu

Related terms

• von
• vona